Είκοσι χρόνια μετά οι Απαράδεκτοι παραμένουν ό,τι καλύτερο και πιο αυθεντικό έχει γεννήσει η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση. Και αυτή είναι η εξήγηση…
Αλλά πώς αλλιώς μπορείς να τους αντιμετωπίσεις (αν όχι ως το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της ιδιωτικής τηλεόρασης) την καλύτερη, πιο επιτυχημένη, καθολικά αποδεκτή και πιο κλασική σε αξία σειρά της ελληνικής τηλεόρασης; Μια σειρά που έδειξε από την αρχή τη διάθεση του MEGA να αποτελέσει το κανάλι που θα στοχεύσει στο entertainment μέσα από παραγωγές και σειρές, υψηλού επιπέδου. Και τότε, το 1991, σε μια Ελλάδα που είχε συνηθίσει μόνο στην κρατική τηλεόραση, που νόμιζε ότι ήταν Ευρωπαία (αλλά ήταν απλώς Βαλκάνια), οι Απαράδεκτοι αποτελούν pop culture φαινόμενο.
Σκεφτείτε, πώς το πιο επιτυχημένο sitcom της ελληνικής τηλεόρασης, γεννήθηκε όταν δεν ξέραμε καν τι σημαίνει αυτή η λέξη και πως τα Friends απείχαν κάποια χρόνια από το να γυριστούν στις ΗΠΑ (άρα η Δήμητρα δεν αντέγραψε κανένα My Name is Earl ή Νταντά ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο). Και τώρα, Οκτώβριο φτάσαμε κι ακόμη δεν έχουμε δει ούτε trailer σειράς, δεν υπάρχουν χρήματα (λες και το 1991 υπήρχαν), οι σεναριογράφοι θεωρούν ότι δεν αξίζει να δουλέψουν στην τηλεόραση και οι ηθοποιοί νιώθουν κάπως άβολα απέναντι στην κρίση (αφού τους ξεβόλεψε για τα καλά το θέμα των αμοιβών).
Τελικά, τι ήταν αυτό που είδαμε και ποτέ δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε; Η απάντηση είναι εύκολη. Είδαμε το βασικότερο συστατικό που χρειάζεται για να κάνεις πλάκα και να περάσεις καλά: μια παρέα. Αυτό ήταν επί της ουσίας οι Απαράδεκτοι, αυτό έβγαζαν σε κάθε επεισόδιο και από εκεί και πέρα σε δεύτερη ανάγνωση ήταν «η μέση ελληνίδα νοικοκυρά, ο μεταπολιτευτικός άντρας που συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και future γιάπης, ο μοντέρνος άντρας των 90’s και φυσικά ο πρώτος out of his closet ομοφυλόφιλος σε ελληνική σειρά».
Σύγχρονη, γρήγορη, με μνημειώδεις ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες, οι Απαράδεκτοι είναι αυτό που λέμε once in a lifetime και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν γενιές και γενιές, αφού μιλάμε για τη σειρά που έχει κερδίσει τους νυν 50αρηδες, 40αρηδες, αλλά και 30αρηδες (προσωπικά ήμουν 10 χρονών όταν παιζόταν), ενώ οι επαναλήψεις του MEGA το μετέδωσαν και στους νεότερους.
Α, ναι, βασικό: οι λίγες επαναλήψεις που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια ήταν κι αυτές μυστικό της διαχρονικότητάς των Απαράδεκτων. Ποτέ δεν έγιναν Κωνσταντίνου κι Ελένης, ποτέ δεν έγιναν Ρετιρέ, ποτέ δεν πέρασαν τη γραμμή του retro, του κιτς, του παλαιωμένου, αλλά παρέμειναν κλασικοί, σταθεροί σαν αξία και μάλιστα μέχρι τη διάδοση του ίντερνετ, δεν μπορούσες να τους δεις (εκτός και αν τους είχες σε κασέτες) εύκολα, κάτι που σε έκανε να τους θέλεις ακόμη περισσότερο.
Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι μια καθαρά υποκειμενική άποψη, γιατί όντως αγαπήθηκαν κι άλλες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης. Χάριτες, Εκμέκ Παγωτό, Παρά Πέντε, 50-50, Εγκλήματα, οι Παντρεμένοι έχουν Ψυχή. Μάλιστα, τις έχω δει όλες και έχω γελάσει με όλες (πολύ), αλλά όταν συνειδητοποιήσαμε εδώ στο Cosmo.gr ότι φέτος κλείνουν 20 χρόνια από το πρώτο «Τι έγινε παιδιά;» και την πρώτη φορά που είδαμε τα πουκάμισα του Γιάννη, η τη «γουρουνότριχα» του Χαλακατεβάκη, η αντίδραση ήταν παραπάνω από συναισθηματική. Ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο, που ποτέ δεν ξεχνάς.
Και επί της ουσίας, οι Απαράδεκτοι ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο της ιδιωτικής τηλεόρασης και της καλής κωμικής σειράς. Εμείς άμαθοι, εκείνοι νέοι και φρέσκοι, ο ένας συνάντησε τον άλλον στο κατάλληλο timing, δημιουργώντας την πιο clean cut σχέση ανάμεσα σε κοινό και προιόν, μεταξύ σειράς και τηλεθεατή.
20 χρόνια μετά ακόμη τους θυμόμαστε.
Και κυρίως ακόμη γελάμε…
