Το 1985 στο Λος Άντζελες έγινε συγχώνευση των συγκροτημάτων Hollywood Rose (είχαν αρχηγό τον Αξλ Ρόουζ) και L.A. Guns (είχαν αρχηγό τον Τρέισι Γκανς, λόγω των προβλημάτων με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, κυρίως των μελών του δεύτερου. Tα μέλη του συγκροτήματος κατέληξαν σε μια τελική σύνθεση: Αξλ Ρόουζ (φωνητικά), Ίζυ Στράντλιν (κιθάρα) (οι δυο τους βρίσκονταν στους Hollywood Rose), Slash (κιθάρα), Νταφ ΜακΚάγκαν (μπάσο) και Στίβεν Άντλερ (ντραμς) (οι τρεις τους ενσωματώθηκαν αργότερα). Το νέο συγκρότημα έκανε μια μικρή περιοδεία στο Σηάτλ, για να μπορέσει να βρει τη χημεία του. Μετά την περιοδεία, όλα τα μέλη του συγκροτήματος έμεναν στο ίδιο σπίτι, στο Λος Άντζελες και έπαιζαν σε διάφορα μπαρ, ώστε να καταφέρουν να βρουν τον ήχο που τούς ταίριαζε. Μέχρι το 1986 είχαν γράψει 14 κομμάτια, υπογράφοντας, παράλληλα, συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία Geffren Records. Μέχρι το 1987, υποστήριζαν συναυλίες συγκροτημάτων, όπως, οι Aerosmith, οι Alice Cooper και οι Mötley Crüe.
Μετά τη συμφωνία με τη Geffren, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το δοκιμαστικό άλμπουμ Live ?! Like A Suicide. Έτσι, λίγο καιρό μετά, κυκλοφόρησαν το Appetite for Destruction, το οποίο κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου του 1987. Τα δύο εξώφυλλά του προκάλεσαν αρκετά την κοινή γνώμη: το πρώτο εμφάνιζε τα μέλη του συγκροτήματος ως νεκροκεφαλές, κρεμασμένες από ένα σταυρό και το δεύτερο απεικόνιζε μια γυναίκα, η οποία είχε μόλις βιαστεί από ένα εξωγήινο ον. Το 1988, ανέβηκε πολύ η δημοτικότητά τους, αφού τα βίντεο κλιπ τους προβάλλονταν, συνεχώς, από το MTV και οι ίδιοι εμφανίζονταν ζωντανά, στα βραβεία MTV. To καλοκαίρι του ίδιου έτους, το πρώτο τους άλμπουμ έφθασε στην κορυφή των αμερικανικών τσαρτ. Ο δίσκος αυτός είναι ένας από τους καλύτερους που ανέδειξε η ροκ μουσική, πουλώντας 28 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Tην άνοιξη του 2012, ο Μπράιαν Φάλλον, τραγουδιστής των Gaslight Anthem, δήλωσε για το Appetite for Destruction και τον Αξλ Ρόουζ: “Όταν ήμουν παιδί, ήταν ο Αξλ Ρόουζ… Πάντα ήταν στην οθόνη της τηλεόρασης. Δε με νοιάζει. Αυτός ο τύπος είναι γουρούνι. Ξανακούστε το Appetite for Destruction και ελάτε να μου πείτε πόσες γυναίκες προσβάλλει. Ήμουν τόσο τυφλός σχετικά με αυτό όταν ήμουν επτά ετών. Δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσα“.
Το 1988, οι Guns N’ Roses κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο G N‘ R Lies, το οποίο πήγε αρκετά καλά σε πωλήσεις, έφθασε στην τέταρτη θέση του Billboard Hot 100 και τούς έκανε ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αγγλία. Στις 17 Οκτωβρίου του 1989, άνοιξαν τη συναυλία των Rolling Stones, κατά την οποία ο Ρόουζ είπε ότι, εάν κάποια μέλη του συγκροτήματος δε σταματούσαν τη χρήση ναρκωτικών, τότε εκείνο θα διαλυόταν. Αν και όλοι τους έκαναν μια προσπάθεια, ο Άντλερ δε μπορούσε να μείνει χωρίς αυτά. Έτσι, τα μέλη της μπάντας προσέλαβαν ένα θεραπευτή, ο οποίος είχε βοηθήσει σε παρόμοια προβλήματα τους Mötley Crüe. Η λύση αυτή δεν απέδωσε. Ο Άντλερ, απολύθηκε μετά την τραγική του εμφάνιση, στις 7 Απριλίου του 1990, στο Farm AID IV. Tην απόφαση αυτή, μετέφερε στον Άντλερ ο -επίσης ναρκομανής τότε- Slash.
Το κομμάτι One in a Million του δίσκου G N‘ R Lies κατηγορήθηκε για ρατσιστική επίθεση κατά των μαύρων και των ομοφυλοφίλων. Για να αντικρούσει τα επιχειρήματα αυτά, ο Ρόουζ ανέφερε ότι ήταν θαυμαστής ομοφυλοφίλων καλλιτεχνών, όπως ο Φρέντι Μέρκιουρυ και ο Έλτον Τζων, ενώ είχε παίξει με τους Bobby Count, ένα μέταλ συγκρότημα, το οποίο αποτελείτο μόνον από μαύρους, όπως ο Ice-T. Μετά το G N‘ R Lies, oι Slash και ΜακΚάγκαν πήγαν στο Σικάγο, ο Ρόουζ παρέμεινε στο ιδιόκτητο στούντιό του, στο Μαλιμπού, ο Στράντλιν απείχε από την όλη διαδικασία, ενώ στη θέση του Άντλερ προσελήφθη ο πρώην ντράμμερ των Cult, Ματ Σόρουμ και ο Ρόουζ έφερε τον Ντίζυ Ριντ, για μια θέση στα πλήκτρα. Όλα αυτά έκαναν τον Slash να πιστέψει ότι το συγκρότημα έχανε σιγά-σιγά τον πανκ προσανατολισμό του. Η αποχή του Στράντλιν ανάγκασε τον Slash να παίξει τη ρυθμική κιθάρα στα περισσότερα από τα 36 κομμάτια του άλμπουμ. Όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία των δίσκων και απέμεναν μόνο τα φωνητικά του Ρόουζ. Ωστόσο, ο ίδιος έδειχνε να δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στα πλήκτρα, παρά στις κιθάρες. Τέλος, άλλη μια διαφωνία που προέκυψε, αφορούσε την κυκλοφορία ολόκληρου ή μέρους του υλικού που είχε ηχογραφηθεί: Ο Slash, βλέποντας πως, η μπάντα δε θα άντεχε στο χρόνο, πρότεινε να κυκλοφορήσουν μόνο τα 12 από τα 36 κομμάτια, κάτι που δε συνέβη, τελικά. Έτσι, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1991, η μπάντα κυκλοφόρησε δύο δίσκους με τίτλο: Use Your Illusion I και Use Your Illusion II. Εκείνη την ημέρα, έφθασαν στα δισκοπωλεία 4,2 εκατομμύρια των δίσκων αυτών. Τα άλμπουμ αυτά κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις του Billboard Hot 100, κάτι το οποίο συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής. Πολλά κομμάτια του δίσκου αυτού είχαν γραφεί πιο πριν, όπως τα: Back off Bitch (γράφηκε πριν από την ίδρυση των Guns N’ Roses), You Could Be Mine (αποκλείστηκε από το Appetite for Destruction) και το November Rain (το σόλο του γράφηκε από το Ρόουζ και το Slash, το 1986). Eπίσης, αρκετά γνωστό είναι το Coma, το οποίο γράφηκε από το Slash, ενώ ο ίδιος βρισκόταν υπό την επήρεια ηρωίνης. Για το κομμάτι αυτό, ο ίδιος ο Slash έχει δηλώσει ότι αισθάνεται περήφανος. Ο πρώτος δίσκος συμπεριελάμβανε έναν πιο σκληρό ήχο και -μεταξύ άλλων- μια διασκευή του Live And Let Die του Πωλ ΜακΚάρτνυ. O δεύτερος δίσκος έδειχνε μια περισσότερο συνειδητοποιημένη μπάντα, με εντονότερα τονισμένη τη συνεισφορά του Ρόουζ, κομμάτια σχετικά με την πολιτική και μια διασκευή του Knocking on Heaven‘s Door, του Μπομπ Ντύλαν. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν και μουσικοί, όπως ο Άλις Κούπερ και ο Μάικλ Μονρώ. Ωστόσο, πολλά ερωτηματικά δημιούργησαν η χρήση πλήκτρων και οι διάφορες εμφανείς επιρροές από τους Queen και τον Έλτον Τζων.
Χρόνια αργότερα, ο Slash δήλωσε στο περιοδικό Total Guitar: “Ειλικρινά, θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα δίσκο με δέκα μόνο κομμάτια, με περισσότερη αμεσότητα, ωστόσο αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να αρχίσουμε να δουλεύουμε και πάλι σαν συγκρότημα.“. Eπίσης, για τις σχέσεις του με τον Ρόουζ απεκάλυψε ότι: “εγώ με τον Αξλ τα πήγαινα καλά. Η μόνη διαφωνία σε σχέση με τα Illusion ήταν όσον αφορά τα συνθεσάιζερ. Διαφωνούσα με τη χρήση τους και τότε και τώρα“. Για τις ηχογραφήσεις των δύο δίσκων, ο Slash δήλωσε: “Κάναμε ότι κάνουμε συνήθως. Μπαίναμε στο στούντιο όλοι μαζί και παίζαμε τα τραγούδια, ζωντανά, και έτσι, έβγαινε ο δίσκος. Αλλά, επειδή δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ ακουστικά, έπαιζα μαζί με τη μπάντα, απλά και μόνο για την ενέργεια του όλου πράγματος. Έπειτα, ξαναπήγαινα μόνος μου στο στούντιο και έγραφα τα δικά μου μέρη“. Τέλος, για τη χημεία της μπάντας είπε: “όταν βάζαμε στην άκρη τις χαζομάρες και απλώς παίζαμε, τότε πραγματικά υπήρχε ενότητα στο γκρουπ“.
Στα βίντεο κλιπ των κομματιών November Rain, Estranged και Don‘t Cry, αναπαριστώνται πραγματικά βιώματα του Αξλ Ρόουζ, στην πολυτάραχη σχέση που είχε με τη γυναίκα του, ενώ σε αυτό του You Could Be Mine συμμετέχει ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Η περιοδεία σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία, που ακολούθησε, ήταν αρκετά επιτυχημένη, διαρκώντας 28 μήνες, ωστόσο δεν έλειψαν τα προβλήματα με τα ναρκωτικά. H σημαντικότερη συναυλία που έδωσαν έγινε στο Madison Square Garden, της Νέας Υόρκης. Στις 6 Ιουνίου του 1992, στη συναυλία που έδωσαν στο Παρίσι, συμμετείχαν οι Στίβεν Τάυλερ και Τζο Πέρρυ. Στις 24 Μαΐου του 1993, έδωσαν για πρώτη φορά συναυλία στo Ολυμπιακό Στάδιο των Αθηνών, με τη συμμετοχή του πρώην κιθαρίστα τους, Ίζυ Στράντλιν. (η δεύτερη, στις 10 Ιουλίου του 2006 και πάλι με τη συμμετοχή του Στράντλιν). Τη συναυλία άνοιξε η μπάντα του Μπράιαν Μέυ, η οποία αποτελείτο από τους Κόζυ Πάουελ και Νιλ Μάρρεϋ. Οι Guns N’ Roses καθυστέρησαν, περίπου, δύο ώρες να εμφανισθούν, αναγκάζοντας το κοινό να περιμένει κάτω από μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας. Αργότερα, μαθεύτηκε ότι η μπάντα δεν έφθασε στην ώρα της στο χώρο της συναυλίας, επειδή τα μέλη της ήθελαν να ολοκληρώσουν μια παρτίδα μίνι γκολφ, που είχαν αρχίσει στο ξενοδοχείο. Σε μια συναυλία, στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι, ο Ρόουζ όρμηξε σε έναν οπαδό του συγκροτήματος, επειδή βιντεοσκοπούσε τη συναυλία. Έπειτα από αυτό το επεισόδιο, ο Ρόουζ αρνήθηκε να συνεχίσει τη συναυλία, εξαγριώνοντας όσους παρευρέθηκαν εκεί, με αποτέλεσμα των τραυματισμό δεκάδων οπαδών του συγκροτήματος. Πριν ακόμα τη λήξη της περιοδείας ο Ίζυ Στράντλιν απεφάσισε να αποχωρήσει από τη μπάντα, καθώς δεν άντεχε στην πίεση, έχοντας παράλληλα προβλήματα με τα ναρκωτικά. Οι συναυλίες που δόθηκαν έφθασαν τις 192. Αμέσως μετά τη λήξη της περιοδείας, με προσωπική εισήγηση του Slash, προσελήφθη ο κιθαρίστας Γκίλμπυ Κλαρκ στη θέση του Στράντλιν.
Το Νοέμβριο του 1993, οι Guns N’ Roses κυκλοφόρησαν το πέμπτο άλμπουμ τους, με τίτλο The Spaghetti Incident?, το οποίο είναι, κατά πολλούς, το χειρότερο του συγκροτήματος. Μόλις έγινε αντιληπτό ότι επρόκειτο για μια τεράστια αποτυχία, ξέσπασε μεγάλη διαμάχη μεταξύ του Ρόουζ και του Slash, η οποία διήρκεσε έως τον Οκτώβριο του 1996, οπότε και ο κιθαρίστας αποχώρησε για να κάνει σόλο καριέρα, με τους Slash Snakepit. Νωρίτερα, τo 1994, o κιθαρίστας Γκίλμπυ Κλαρκ απολύθηκε, καθώς ο Ρόουζ πίστευε πως, οι συνθετικές του ικανότητες δεν ανταποκρίνονταν σε αυτές της μπάντας. Τον Απρίλιο του 1997, έφυγαν και οι ΜακΚάγκαν και Σόρουμ. Ο Ρόουζ, βλέποντας το συγκρότημά του να διαλύεται, έκανε κάποιες απέλπιδες προσπάθειες, για να στρέψει και πάλι πάνω του, τα φώτα της δημοσιότητας, οι οποίες απέτυχαν, λόγω της αδιαφορίας των θαυμαστών και των αποτυχημένων ακροάσεων νέων μουσικών. Για το λόγο αυτό, ο τραγουδιστής απέκτησε τα δικαιώματα του ονόματος του συγκροτήματος, ενώ οι Slash, ΜακΚάγκαν και Σόρουμ ίδρυσαν τους Velvet Revolver.
Μετά την κυκλοφορία του Chinese Democracy ακολούθησε περιοδεία σε Ασία, Βόρεια και Νότια Αμερική, στην οποία οι Guns N’ Roses συμφώνησαν με την εταιρεία Front Line Management, για παροχή διαφόρων υπηρεσιών, με αντάλλαγμα το 15% των εισόδων των συναυλιών. Ωστόσο, ο Ρόουζ αρνήθηκε, τελικά, να δώσει ποσοστό στην εταιρεία, με αποτέλεσμα τα στελέχη της να κάνουν αγωγή σε δικαστήριο του Λος Άντζελες, διεκδικώντας, περίπου, 1,8 από τα 12,5 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία ήταν και τα κέρδη της περιοδείας.
To Δεκέμβριο του 2011, ανακοινώθηκε ότι, οι Guns N’ Roses, μαζί με τους: Red Hot Chili Peppers, Beastie Boys, Φρέντι Κινγκ και Small Faces/Faces θα εντάσσονταν στο Rock and Roll Hall of Fame, του 2012, ενώ ο πρόεδρος αυτού ξεκαθάρισε ότι, προσκεκλημένοι θα ήταν τα μέλη του συγκροτήματος, κατά την ηχογράφηση του Appetite for Destruction, δηλαδή, οι Ρόουζ, Slash, Στράντλιν, ΜακΚάγκαν και Άντλερ, κάτι που ο Slash διέψευσε, αρχικά. O Aξλ Ρόουζ δήλωσε ότι, υπήρχαν πιθανότητες, για την επανένωση της αρχικής σύνθεσης των Guns N’ Roses, λόγω της περιστάσεως, όπως και ο Ντίζυ Ριντ, ο οποίος επιβεβαίωνε τον Ρόουζ, με τον DJ Ashba, ενεργό μέλος του συγκροτήματος, να συμφωνεί μαζί του. Παρ’όλα αυτά, στις αρχές Απριλίου, ο ίδιος ο Ρόουζ με επιστολή του, γνωστοποίησε ότι, θα απείχε από την τελετή. Η ένταξη της μπάντας έγινε, στις 14 Απριλίου του 2012, στο Κλήβελαντ, με τους Green Day να τούς εισαγάγουν. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ρόουζ και Στράντλιν δεν παρευρέθηκαν. Για το λόγο αυτό, ο Slash δήλωσε στο περιοδικό Rolling Stone: “Ήθελα με όλη μου την καρδιά να μαζευτεί ολόκληρη η αρχική σύνθεση και να παίξει ζωντανά. Και πίστευα, μέχρι το τελευταίο λεπτό ότι, ο Aξλ θα συμφωνούσε, τελικά, όταν και έμαθα ότι, αποκλείεται να ανέβει στη σκηνή. Τότε ήταν που όλοι μας αποφασίσαμε ότι θα παίζαμε τα τραγούδια μας ούτως ή άλλως. Δεν είχα ποτέ αυταπάτες ότι οι Guns N‘ Roses θα ήταν ξανά μαζί για οτιδήποτε. Ίσως προσπάθησα να το δω να συμβαίνει μόνο για αυτήν τη μία φορά, αλλά παίζοντας στη συγκεκριμένη συναυλία, ένιωσα πραγματικά σαν να κλείνω το βιβλίο“. Τη μπάντα συνέθεσαν τα πρώην μέλη της: Slash, Νταφ ΜακΚάγκαν, Ματ Σόρουμ, Γκιμπλ Κλαρκ, ενώ τη θέση του Αξλ Ρόουζ στα φωνητικά πήρε ο Μάυλς Κέννεντυ των Alter Bridge. Λίγες μέρες μετά, ο Ρόουζ έστειλε μια νέα επιστολή στα ΜΜΕ, ασκώντας κριτική στο Rock and Roll Hall of Fame και την όλη διαδικασία ένταξης ενός συγκροτήματος ή μουσικού σε αυτό.
Οι Guns N’ Roses ξεκίνησαν μια νέα περιοδεία, στις 2 Οκτωβρίου του 2011, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στο φεστιβάλ Rock in Rio. Στη συναυλία που έδωσαν στο Βανκούβερ, στις 17 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκε μαζί τους ο πάλαι ποτέ μπασίστας τους, Νταφ ΜακΚάγκαν, με τη μπάντα του, Duff McKagan’s Loaded και έπαιξε δύο κομμάτια. Για τη συναυλία που έδωσαν στις 25 Μαΐου του 2012, στη Γλασκώβη, απαίτησαν η μπροστινή σειρά να αποτελείται μόνο από μοντέλα. Στις 29 Μαΐου του 2012, στη συναυλία τους στο Μάντσεστερ, άργησαν, περίπου, μία ώρα να εμφανισθούν, με αποτέλεσμα το 40% του κοινού να αποχωρήσει (4,000 από τους 10,000 συνολικά). Η συναυλία διήρκεσε τρεις ώρες. Στις 31 Μαΐου του 2012, οι Guns N’ Roses έδωσαν συναυλία στην O2 Arena του Λονδίνου, με τη συμμετοχή του Ίζυ Στράντλιν. Στις 22 Ιουνίου του 2012 επανεμφανίσθηκαν στο φεστιβάλ Gods of Metal, στο Μιλάνο, έπειτα από έξι χρόνια απουσίας.
Οι καθυστερήσεις των εμφανίσεων των Guns N’ Roses στις συναυλίες τους έχουν, κατά καιρούς, κάνει πολλούς θαυμαστές τους να αγανακτήσουν, καθώς αποτελούν συχνό φαινόμενο. Σχετικά με αυτό, ο Αξλ Ρόουζ, σε συνέντευξη που έδωσε, δήλωσε: “Αν θέλετε αυτά που παρακολουθείτε να ξεκινούν στις 20:00 ακριβώς, πηγαίνετε να δείτε “Φιλαράκια” ή έστω καμιά ταινία. Ή αν θέλετε να ενημερωθείτε για τα νέα, να πάτε να δείτε τις ειδήσεις των 22:00. Αυτό εδώ είναι ροκ εν ρολ! Ευχαριστηθείτε το σόου και μη σκέφτεστε αν πρέπει να πάτε στο σχολείο, ή στη δουλειά, ή σε οτιδήποτε κάνετε κανονικά την επόμενη μέρα“.
Είναι γνωστοί και ως “η πιο επικίνδυνη μπάντα όλων των εποχών“, επειδή στο φεστιβάλ Monsters of Rock του 1988 δύο άτομα έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να πάρουν, όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις, ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν να παίζουν. To VH1 τούς κατέταξε στην 33η θέση με τους καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, ενώ το περιοδικό Rolling Stone τούς κατέταξε στην 92η θέση της δικής του λίστας και τα κομμάτια τους Sweet Child O‘ Mine, Paradise City και Welcome to the Jungle, στην 198η, 459η και 473η θέση αντίστοιχα, στη λίστα των 500 σημαντικότερων κομματιών όλων των εποχών. To 2012, τιμήθηκαν με την είσοδό τους στο Rock and Roll Hall of Fame.
