Αδιαμφισβήτητα, η μεγαλύτερη χαρά των γονιών είναι όταν τα παιδιά τους παντρευτούν και κάνουν δικά τους παιδιά. Αυτομάτως οι γονείς γίνονται γιαγιά και παππούς και βρίσκονται στο πλάι των παιδιών τους, όχι μόνο για να στηρίξουν τα ίδια αλλά και τα εγγόνια τους.
Η σχέση των παιδιών με τους γονείς και τον παππού και την γιαγιά είναι διαφορετική. Οι παππούδες είναι δίπλα στα εγγόνια τους, τα προστατεύουν, τα συμβουλεύουν, τα διαπαιδαγωγούν, κάτι το οποίο το κάνουν και οι γονείς, μόνο που έχουν ένα πρόσθετο σκοπό, να τα πειθαρχήσουν.
Υπάρχει η αντίληψη ότι οι παππούδες «χαλάνε» τα παιδιά γιατί είναι πιο ανεκτικοί στα θέλω τους και δεν τα μαλώνουν. Ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ γονιού και παππούδων και ότι αυτές οι σχέσεις είναι διαφορετικές, αλλά έχουν κοινό σκοπό…την απεριόριστη αγάπη και φροντίδα. Μάλιστα, τα παιδιά δημιουργούν μία πιο «χαλαρή» σχέση με τους παππούδες αλλά ο σεβασμός παραμένει και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Άλλωστε πόσοι από εμάς θυμόμαστε τις παιδικές μας σκανταλιές με τον παππού και την γιαγιά σαν μια γλυκιά ανάμνηση?
Ο ρόλος των παππούδων στην οικογένεια έχει αλλάξει αρκετά με τα χρόνια. Παλαιότερα οι γονείς ήταν πιο ανεξάρτητοι και ο ρόλος των παππούδων ήταν συμπληρωματικός. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής και η πολύωρη απασχόληση, έστρεψαν τους γονείς στην στήριξη των παππούδων. Πλέον η σχέση γονέων – παππούδων είναι σχέση αλληλοϋποστήριξης. Οι παππούδες είναι εκεί, να βοηθήσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, όπως ακριβώς και οι γονείς τους παππούδες.
Εάν όλοι γνωρίζουν τον ρόλο και την θέση τους σ’ αυτή την μορφή της οικογένειας και χωρίς οι παππούδες να επεμβαίνουν και να θέλουν να κυριαρχήσουν πάνω στα παιδιά τους, τότε μόνο μια υγιείς σχέση μπορεί να δημιουργηθεί.
