Άγνωστες λεπτομέρειες από την κατασκευή που νίκησε την κατάρα του Ποσειδώνα…
Η περιοχή της Αττικής υπέφερε από την έλλειψη νερού από την αρχαιότητα. Η λειψυδρία που βασάνιζε από τότε τους κατοίκους, εξηγείται από το μύθο για την ονομασία της πόλης των Αθηνών, που θέλει τον Ποσειδώνα και την Αθηνά να μονομαχούν για το όνομα της πόλης. Το νερό που προσέφερε ο Ποσειδώνας σαν δώρο για την πόλη δεν εντυπωσίασε τους υπόλοιπους Θεούς- κριτές της μονομαχίας, οι οποίοι χάρισαν τη νίκη στη θεά Αθηνά και την ελιά που επέλεξε να δωρίσει στην πόλη. Ο θυμός του Ποσειδώνα για την υποτίμηση του πολύτιμου δώρου κυνηγάει από τότε τους κατοίκους της πόλης που υπέφεραν από έλλειψη νερού. Οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου ανάλογα με τα μέσα κάθε εποχής, έκαναν κατά καιρούς διάφορες προσπάθειες για να εξασφαλίσουν νερό.
Στην αρχαιότητα, η λειψυδρία ανάγκασε τον νομοθέτη Σόλωνα να θεσπίσει ειδικό νόμο για την κατανάλωση νερού, που διατήρησε και αργότερα ο Πεισίστρατος. Μάλιστα, για την τήρηση του νόμου είχε θεσπιστεί ειδική επιτροπή που επέβαλε πρόστιμα στους υπερκαταλανωτές. Οι Αθηναίοι κατασκεύασαν υδραγωγεία, πηγάδια, δημόσιες βρύσες, δημιούργησαν ακόμα και το επάγγελμα του νερουλά στη σύγχρονη εποχή, που γυρνούσε στις γειτονιές και πουλούσε νερό.
Οι προσπάθειες αυτές έλυναν μόνο παροδικά το πρόβλημα και όταν μετά τη μικρασιατική καταστροφή ο πληθυσμός της Αττικής πολλαπλασιάστηκε, η ανάγκη για υδροδότηση της περιοχής έγινε επιτακτική. Η σύμβαση που υπογράφτηκε το 1925 μεταξύ του ελληνικού δημοσίου, της αμερικανικής εταιρίας ΟΥΛΕΝ και της Τράπεζας των Αθηνών για χρηματοδότηση υδροδοτικών έργων, ήταν το πρώτο βήμα για να ξεδιψάσει η Αττική. Τότε δημιουργήθηκε και η Ελληνική Εταιρία Υδάτων με κύρια αρμοδιότητά της την εποπτεία των έργων. Το μεγαλύτερο από τα έργα αυτά ήταν το φράγμα του Μαραθώνα.
Η κατασκευή του φράγματος που ξεδίψασε την Αττική
Τρία χρόνια χρειάστηκαν (1926-1929) για να ανεγερθεί το φράγμα του Μαραθώνα το οποίο δημιούργησε την ομώνυμη τεχνητή λίμνη στη συμβολή των χειμάρρων Χαράδρου και Βαρνάβα. Η κατασκευή του τοξωτού φράγματος απασχόλησε σχεδόν 2.000 άτομα στα οποία είχε παραχωρηθεί δωρεάν στέγαση και σίτιση. Τα μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν στους εργάτες να επιστρέφουν καθημερινά στα σπίτια τους στην Αθήνα κι έτσι παρέμειναν στην περιοχή του Μαραθώνα, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου.
Η επένδυσή του φράγματος εξ ολοκλήρου από πεντελικό μάρμαρο, όμοιο με αυτό του Παρθενώνα, είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα. Μάλιστα, για την επεξεργασία του μαρμάρου επιστρατεύτηκαν χιλιάδες γυναίκες που δούλευαν νυχθημερόν. Για την ολοκλήρωση του έργου κατασκευάστηκε μια σήραγγα μήκους 13,4 χιλιομέτρων μέσω της οποίας θα μεταφέρονταν το νερό από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Η σήραγγα αυτή είναι γνωστή ως σήραγγα του Μπογιατίου και κατέληγε στη σημερινή περιοχή του Αγίου Στεφάνου και της Άνοιξης. Για τη διάνοιξη της σήραγγας εργάστηκαν περίπου 450 άτομα. Προκειμένου να υδροδοτείται σωστά η σήραγγα, κατασκευάστηκε ένας μαρμάρινος πύργος, που έλεγχε μέσω ειδικών βανών, την τροφοδοσία της σήραγγας με νερό.
Τα εγκαίνια από τον ελευθέριο Βενιζέλο και το μνημείο-αντίγραφο του ναού των Δελφών
Λίγο πριν ολοκληρωθεί το φράγμα, στήθηκε στη βάση του ένα μνημείο. Ο ναός που υπάρχει μέχρι σήμερα είναι αντίγραφο του ναού που έχτισαν οι Αθηναίοι στους Δελφούς μετά τη νίκη τους στη Μάχη του Μαραθώνα και συμβολίζει τη νίκη των σύγχρονων Αθηναίων στη μάχη με τη λειψυδρία.
Όταν το έργο ήταν έτοιμο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετρούσε ήδη ένα χρόνο ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, αφού είχε κερδίσει με το κόμμα των Φιλελευθέρων τις εκλογές της 19ης Αυγούστου του 1928. Έτσι στις 20 Οκτωβρίου 1928 παρουσία και του προέδρου της δημοκρατίας Ναύαρχου Κουντουριώτη, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος εγκαινίασε το μεγάλο αυτό έργο και «ξεδίψασε» την Αττική.
Σήμερα ο Μαραθώνας εξυπηρετεί ένα μικρό ποσοστό της υδροδότησης της Αττικής, μαζί με τον Μόρνο και την Υλίκη. Το φράγμα και η λίμνη είναι επισκέψιμα και προσφέρονται για βόλτα κοντά στην Αθήνα. Τα σκαλοπάτια του φράγματος χρησιμοποιήθηκαν σαν σκηνικό στην κινηματογραφική ταινία «η Υπολοχαγός Νατάσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στη σκηνή που σκοτώνεται ο Ορέστης (Παπαμιχαήλ).
