Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, χάρη και στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, τα τελευταία χρόνια έχει σαν αποτέλεσμα ένα όλο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να αποτελείται από ανθρώπους που ανήκουν στη λεγόμενη «τρίτη» ηλικία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 40% των αναπτυγμένων χωρών αναμένεται να είναι ηλικίας άνω των 65 ετών έως το 2035.
Καθώς λοιπόν ο μέσος άνθρωπος αναμένεται να ζήσει αρκετά χρόνια μετά τα 60, 70 ή και 80 χρόνια του είναι επόμενο να αυξάνεται και η ανάγκη για χειρουργικές επεμβάσεις που γίνονται σε ηλικιωμένους. Συγκεκριμένα, το 40% των χειρουργικών επεμβάσεων που γίνονται σήμερα αφορά άτομα άνω των 65 ετών και το ποσοστό αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω τα επόμενα χρόνια.
Ωστόσο, πολλοί ασθενείς αναρωτιούνται: μήπως είναι επικίνδυνο να κάνω εγχείρηση σ’ αυτή την ηλικία; Η αλήθεια είναι ότι οι ηλικιωμένοι ως ασθενείς έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες και η απόφαση για τη χειρουργική αντιμετώπιση κάποιου προβλήματος θα πρέπει να ληφθεί προσεκτικά, πάντα με γνώμονα το αναμενόμενο όφελος σε σχέση με το ρίσκο. Στην τρίτη ηλικία παρατηρείται μια μεγάλη διαφορά της πραγματικής από την βιολογική ηλικία, κάτι που δεν συμβαίνει σε νεότερες. Βασικό ρόλο σ’ αυτό παίζουν τα συνυπάρχοντα νοσήματα αλλά και οι «λειτουργικές εφεδρείες» του κάθε ηλικιωμένου. Όλα αυτά καθιστούν δύσκολο ακόμη και τον ορισμό του ηλικιωμένου ασθενή και καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη εξειδικευμένων κέντρων για την διαχείριση των σύνθετων αυτών προβλημάτων. Πάντως, η ηλικία του ασθενούς από μόνη της δεν αποτελεί αντένδειξη για να προχωρήσει ο γιατρός στην απόφαση να χειρουργήσει. Εξάλλου, από τις κλινικές μελέτες που έχουν γίνει, αποδεικνύεται ότι η μετεγχειρητική νοσηρότητα και θνητότητα σχετίζεται περισσότερο με τις συνυπάρχουσες νόσους των ασθενών παρά με την ηλικία τους. Όταν χρησιμοποιούνται ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές οι ασθενείς τρίτης ηλικίας παρουσιάζουν παρόμοια νοσηρότητα και θνητότητα με τα νεώτερα άτομα. Στατιστικά, οι επεμβάσεις που γίνονται συχνότερα στην τρίτη ηλικία είναι χολοκυστεκτομή 33%, κολεκτομή, κήλες, σκωληκοειδεκτομή 10%, ήπαρ, χοληφόρα, πάγκρεας, στομάχι και μαστεκτομή.
Προτιμάμε να χειρουργήσουμε τη νόσο παρά την επιπλοκή της!
Το ρίσκο μιας χειρουργικής επέμβασης αυξάνεται όταν η απόφαση να οδηγηθεί ο ασθενής στο χειρουργικό τραπέζι είναι επείγουσα. Είναι προφανές ότι μια προγραμματισμένη βουβωνοκήλη, για παράδειγμα, είναι άλλης βαρύτητας από μια επέμβαση για ειλεό από στραγγαλισμό του εντέρου, δηλαδή μετά από περίσφιξη της βουβωνοκήλης. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό στα άτομα τρίτης ηλικίας να αντιμετωπίζονται τα όποια προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν χειρουργικά, παρά να αφήνονται να εξελιχθούν σε επείγουσες και οξείες καταστάσεις. Με την κατάλληλη προεγχειρητική εκτίμηση και μετεγχειρητική φροντίδα, οι ηλικιωμένοι ασθενείς μπορούν να έχουν μια ταχεία και πλήρη ανάρρωση. Ακόμα όμως και όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί ίαση της νόσου, γίνεται παρηγορητική επέμβαση με στόχο τη μέγιστη λειτουργικότητα και την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής ποιότητας ζωής για τον ασθενή.
