Καταρχήν είναι πολύ πιο σωστό να αναφερόμαστε σε ομοιοπαθητικα σκευάσματα και όχι σε «φάρμακα»,μια και το ομοιοπαθητικό σκεύασμα δεν περιέχει χημικά ενεργά συστατικά αλλα είναι απλά φορέας μιάς συγκεκριμένης,σε κάθε περίπτωση, φαρμακευτικής πληροφορίας βιοφυσικά αποτυπωμένης.Ως εκ τούτου η Ομοιοπαθητική αγωγή δεν είναι δυνατόν να έχει την παραμικρή παρενέργεια στον οργανισμό αλλα και δεν ειναι δυνατόν να έχει την παραμικρή αλληλεπίδραση με τα συμβατικά χημικά φάρμακα.
Ο επισημος ορισμός του Ομοιοπαθητικού «φαρμακου» συμφωνα με την Ευρωπαϊκη Νομοθεσία είναι:
A homeopathic medicinal product is defined in European legislation (Article 1(5) of Directive 2001/83/EC as amended by 2004/27/EC as: “Any medicinal product prepared from substances called homeopathic stocks in accordance with a homeopathic manufacturing procedure described by the European Pharmacopoeia or, in the absence thereof, by the pharmacopoeias currently used officially in the Member States. A homeopathic medicinal product may contain a number of principles”.,δηλαδη:
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο ορίζεται στην Ευρωπαϊκή Νομοθεσία (άρθρο 1 (5) της οδηγίας 2001/83 / ΕΚ, όπως τροποποιήθηκε από την 2004/27 / ΕΚ ως εξής: «Κάθε φάρμακο που παρασκευάζεται από ουσίες που καλούνται ομοιοπαθητικές πηγές, σύμφωνα με τη μέθοδο ομοιοπαθητικής παρασκευής που περιγράφεται από την Ευρωπαϊκή Φαρμακοποιία ή, ελλείψει αυτής, στις φαρμακοποιίες που χρησιμοποιούνται σήμερα επισήμως στα κράτη μέλη. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να περιέχει μια σειρά (ομοιοπαθητικών) συστατικών »
Η σύγχρονη Ομοιοπαθητική Φαρμακοτεχνία επιτρέπει την συνταγογράφηση Ομοιοπαθητικών φαρμακευτικών συνθέσεων με εξειδίκευση για καθε συγκεκριμένη Πάθηση και κάθε Λειτουργική, Παθοφυσιολογική ή/και Ψυχοφυσιολογική,Διαταραχή, αρκεί ο Ομοιοπαθητικός να διαθέτει την ανάλογη γνώση και να έχει πάντοτε ως στόχο την Εξατομικευμένη Ολότητα της κάθε Περίπτωσης.
Ενώ τα ομοιοπαθητικά pills δεν πρέπει να πιάνονται ποτέ με το χέρι, οι κάψουλες τοποθετούνται με το χέρι στη γλώσσα και καταπίνονται με νερό ή, πολύ καλύτερα, αδειάζεται το περιεχόμενο τους (δηλαδή η ζαχαρη ή λακτόζη που περιέχουν) κάτω από τη γλώσσα, όπου διευκολύνεται να διαλυθεί με κινήσεις της γλώσσας. Όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθουν pills, πρώτα αδειάζονται 2-3 στο καπάκι του φιαλιδίου και, μετά, από το καπάκι αδειαζονται κατευθείαν στον υπογλώσσιο χώρο,όπου διαλύονται αργά με γλείψιμο. Ο υπογλώσσιος χώρος είναι η καλύτερη θέση για να επιδράσει, με τις καλύτερες συνθήκες, το ομοιοπαθητικό φάρμακο στον οργανισμό. Μιση ώρα πριν και μιση ώρα μετα τη λήψη του ομοιοπαθητικου δεν πρέπει να μπεί τίποτε απολύτως στο στόμα,ωστε να περάσει ακώλυτα η ομοιοθεραπευτική πληροφορία στον οργανισμό.Εκτός απο αυτον τόν κανόνα,που πρέπει να τηρείται αυστηρά,κανένας άλλος περιορισμός ή απαγόρευση δεν υφίσταται με βάση την ιατρική βιβλιογραφία.
Οι πλήρεις κατάλογοι των ομοιοπαθητικών φαρμάκων περιλαμβάνονται σε εθνικές φαρμακοποιίες, γνωστότερες από τις οποίες είναι η Βρετανική, η Γαλλική, η Γερμανική και των Ηνωμένων Πολιτειών.Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο συνταγογραφούνται, διακρίνονται σε:
1) Απλά ή μοναδικά φάρμακα (single remedies)
2) Συνδυασμένα φάρμακα (combined remedies)
3) Ειδικά φάρμακα (specific remedies)
4) Ιδιοσυγκρασικά φάρμακα (constitutional remedies)
5) Πολύχρηστα φάρμακα (polychrests)
Τα απλά φάρμακα στοχεύουν να καλύψουν την Ολότητα μιας Κλινικοπαθολογικής Συνδρομής(ΚΠΣ) με ένα και μοναδικό φάρμακο. Την έννοια του ενός και μοναδικού φαρμάκου ανέπτυξε ιδιαίτερα ο J.T. Kent, ο οποίος εισήγαγε στην Ομοιοπαθητική την έννοια της ιδιοσυγκρασίας και τα ιδιοσυγκρασιακά φάρμακα, που αποτελούν μια κατηγορία των απλών φαρμάκων. Η αποκλειστική υιοθέτηση του μοναδικού φαρμάκου συνιστά τον λεγόμενο μονισμό (unicism). Ασφαλώς η έννοια του μοναδικού φαρμάκου έχει την αναμφισβήτητη εφαρμογή και αποκλειστικότητα στη συνταγογράφηση με βάση την ιδιοσυγκρασία. Ο ιδρυτής, πάντως, της Ομοιοπαθητικής με την κλασική της μορφή, ο Hahnemann, δεν χρησιμοποιούσε την έννοια της ιδιοσυγκρασίας, αλλά μόνον την έννοια της ολότητας (totality) των συμπτωμάτων, την οποία επιχειρεί να καλύψει με ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο τρόπο ο ιατρός, αναζητώντας σαν ιδανική λύση το ένα και μοναδικό κατάλληλο φάρμακο για την περίπτωση.
Η έννοια των συνδυασμένων φαρμάκων εισάχθηκε στην Ομοιοπαθητική από τον ιδρυτή της στις πλέον ώριμες φάσεις του μεγάλου έργου του και προωθήθηκε από μαθητές του, βρίσκοντας μια ευρύτατη εφαρμογή στον χώρο της Κλινικής Ομοιοπαθητικής. Στην επιλογή των συστατικών σε ένα συνδυασμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο απαιτείται πολύ καλή γνώση της φαρμακολογίας και φαρμακοδυναμικής, τόσο της κλασικής όσο και της ομοιοπαθητικής, όπως και της εσωτερικής παθολογίας και της παθολογικής φυσιολογίας και ανατομικής, ενώ για την ιδιοσυγκρασική συνταγογράφηση απαιτείται κυρίως ικανότητα ψυχογράφησης του ασθενούς.
