Το κεκκαμένο πέος (ατελής ευθειασμός του πέους κατά τη στύση) είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης μίας ινώδους «πλάκας» ή ουλής μεταξύ του ελαστικού καλύμματος (tunica albuginea) και των σηραγγωδών σωματίων του ανορθωμένου ιστού του πέους.
Το πέος είναι ένα όργανο πλούσια αγγειούμενο, το οποίο διαχωρίζεται σε τρεις τομείς. Το ζευγάρι των σηραγγωδών σωματίων, που είναι το τμήμα του πέους που γεμίζει με αίμα, ώστε να προκαλείται η ανόρθωση και το σπογγιώδες σωμάτιο που περιέχει την ουρήθρα, η οποία εντοπίζεται στην κάτω επιφάνεια του πέους.
Όταν ένας άνδρας έχει «στύση», ο ανορθωμένος ιστός γεμίζει με αίμα και τότε το πέος επιμηκύνεται και γίνεται άκαμπτο. Εάν δημιουργηθεί κάποια ουλή στη διάρκεια ζωής του ιστού, μπορεί να προκαλέσει κάποιο περιορισμό με αποτέλεσμα να αποτρέψουν στο πέος να διασταλεί σε εκείνη την περιοχή. Αυτό μπορεί να προκαλέσει κάμψη και πόνο κατά τη στύση.
Τα συμπτώματα του κεκκαμένου πέους περιλαμβάνουν την κάμψη, τον πόνο ο οποίος αυξάνεται κατά στη στύση, καθώς και τη δυσκολία στο να επιτευχθεί ή να διατηρηθεί στύση. Το πέος μπορεί να γίνει άκαμπτο μέχρι το σημείο της ουλής και πέρα από αυτό να παραμείνει χαλαρό. Κάποιο στένεμα μπορεί να αναπτυχθεί δίνοντας στο πέος την εμφάνιση «κλεψύδρα». Περιστασιακά, το πέος μπορεί να κυρτώσει τόσο σοβαρά ώστε οποιαδήποτε επαφή να είναι επώδυνη και για τις δύο πλευρές με αποτέλεσμα μία διείσδυση να γίνεται μηχανικά αδύνατη.
Η ακριβής αιτία του κεκκαμένου πέους είναι άγνωστη αν και πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί. Πολλοί ασθενείς ανακαλούν κάποιο ιστορικό ενός ασήμαντου φαινομενικά τραύματος κατά τη διάρκεια μίας έντονης σεξουαλικής δραστηριότητας. Το πέος κατά λάθος τραυματίστηκε πάνω στο οστό της λεκάνης της συντρόφου τους. Επαναλαμβανόμενα μικρά τραύματα μπορούν επίσης να οδηγήσουν στο σχηματισμό ουλής, ενώ μπορεί να υπάρχει επίσης και μία μορφή κληρονομικότητας του κεκκαμένου πέους. Το 10% των ανδρών με κεκκαμένο πέος έχουν μία κατάσταση, η οποία ονομάζεται νόσος Dupuytren. Η ίδια διαδικασία ουλής συμβαίνει και στο πέος, αλλά και στο τέταρτο δάχτυλο του χεριού. Η συνεργασία μεταξύ των δύο αυτών περιπτώσεων και του HLA-B27 ιστοσυμβατικού αντιγόνου έχει ανακαλυφθεί και δείχνει προς τη μεριά μίας γενετικής ή αυτοάνοσης διαδικασίας.
Η κλινική πορεία του κεκκαμένου πέους ποικίλει. Στο 50% των περιπτώσεων η διαδικασία της ασθένειας είναι αυτοπεριοριστική και δε χειροτερεύει. Η ανάπτυξη της ασθένειας παίρνει κατά προσέγγιση 12 μήνες μέχρι να σταθεροποιηθεί και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μπορεί να λυθεί χωρίς θεραπεία.
Οι θεραπείες του κεκκαμένου πέους μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως φαρμακευτικές και χειρουργικές. Οι φαρμακευτικές αγωγές δια του στόματος, όπως η βιταμίνη Ε (η οποία μπορεί να τοποθετηθεί και τοπικά), καθώς και οι potaba και colchicines, οι οποίες έχουν μελετηθεί και οι ευεργετικές τους επιδράσεις δεν έχουν ακόμα αποδειχθεί. Αυτές οι θεραπείες ίσως δοκιμαστούν κατά την διάρκεια των πρώτων 12 μηνών, την περίοδο της σταθεροποίησης της πλάκας, αλλά μπορεί να συνδεθεί και με κάποιες αντενδείξεις. Η χορήγηση (intralesional) στεροειδών, κολλαγόνου, ιντερφερόνης και βεραπαμίλης έχουν δοκιμαστεί, ενώ είναι επίσης υπό διερεύνηση οι ευεργετικές τους επιδράσεις.
Εγχύωντας οποιαδήποτε από αυτές τις ουσίες στην περιοχή του πέους, ίσως χειροτερέψει η πλάκα και γι” αυτό το λόγο δεν υποστηρίζουμε τη συγκεκριμένη θεραπεία. Η θεραπεία της ακτινοβολίας και οι υπέρηχοι έχει χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς με σημαντικά ποσοστά πόνου. Αν και αυτές οι θεραπείες είναι επιτυχημένες στο να ανακουφίζουν τον πόνο, όσον αφορά στη βελτίωση της καμπυλότητας κάνουν λίγα πράγματα. Η πλαστική και επανορθωτική χειρουργική έχει αποδειχθεί ότι είναι η μόνη θεραπεία που διορθώνει την καμπυλότητα και ελαχιστοποιεί τον πόνο σε επίμονη βάση. Αρκετοί τύποι επανορθωτικών διαδικασιών έχουν αναπτυχθεί και είναι ιδιαιτέρως κατάλληλο για το μεμονωμένο συγκεκριμένο πρόβλημα. Η πιο απλή χειρουργική διαδικασία είναι η συρραφή του αντίθετου σηραγγώδες σωματίου (corpral plication), στην οποία γίνονται τα ράμματα στη γραμμή του πέους, αντίθετα από την καμπυλότητα, ώστε να έρθει τελικά στην ευθεία.
Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται σε ασθενείς με μέτρια καμπυλότητα, χωρίς πόνο και όπου η ελαχιστοποίηση του πέους δεν είναι η κύρια ανησυχία. Η τοποθέτηση ιστικών μοσχευμάτων στη θέση της ουλής, η οποία και έχει αφαιρεθεί (patch corporoplasty), αναπτύχθηκε, ώστε να διορθώσει την καμπυλότητα και να μειώσει τον πόνο, ενώ διατηρεί το μήκος. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η πλάκα χαράσσεται και καλύπτεται ή κολλάται με ένα κομμάτι φλέβας (τις οποίες παίρνουμε από τον αστράγαλο), ένα κομμάτι δέρματος ή συνθετικό υλικό, όπως Gortex. Τυπικά εκτελείται την ίδια στιγμή και εκτομή της περίσσειας της ακροποσθίας σε έναν άνδρα χωρίς περιτομή.
Αυτή είναι μία διαδικασία επιλογής για τους περισσότερους άνδρες που επιθυμούν μία αναδόμηση και είναι ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Άνδρες, οι οποίοι έχουν υποστεί σοβαρή δυσλειτουργία στο στυτικό μηχανισμό σε συσχετισμό με το κεκκαμένο πέος, ίσως χρειαστεί να τοποθετηθεί κάποιο εμφύτευμα στο πέος, ώστε να διορθώσουμε και τα δύο προβλήματα. Οι περισσότερες χειρουργικές διαδικασίες γίνονται σε κλινικές, χωρίς την αναγκαιότητα διαμονής ή για μικρή διαμονή. Το χειρουργείο μπορεί να πραγματοποιηθεί με γενική ή τοπική αναισθησία.
