Μετά από πολύ καιρό, νιώθω την ανάγκη επικοινωνίας με όλους εσάς που με εμπιστευθήκατε σε μία δύσκολη στιγμή της ζωής σας. Αυτόν τον δίαυλο επικοινωνίας θα προσπαθώ συνεχώς να τον κρατώ ανοικτό διότι πιστεύω στην ανθρώπινη σχέση και την Ιατρική που εμπεριέχει και συναισθηματικό δεσμό.
Είμαστε πλέον στην εποχή αυτοματοποίησης της Ιατρικής και της μεγέθυνσης των φαινομένων εμπορευματοποίησης στην υγεία.
Η τεκμηριωμένη Ιατρική τείνει να αποτελέσει πανάκεια. Έχουμε πλέον φθάσει να λέμε σοβαρά ότι ο γιατρός θα πηγαίνει στον άρρωστο με ένα computer, θα εκτιμά την κατάσταση, θα πατάει μερικά κουμπιά, θα βλέπει τι έδειξε η έρευνα σε διάφορα επιστημονικά κέντρα και ανάλογα θα τα εφαρμόζει.
Οι διάφορες νεότερες φαρμακευτικές αγωγές σε έναν ηλικιωμένο, προσφέρουν σε ορισμένες περιπτώσεις περιπτώσεις παράταση όχι παραπάνω από λίγο καιρό στο τέλος της ζωής.
Ο βασικός φόβος του θανάτου έχει πάρει πλέον χαρακτήρα πανικού και οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι στα νοσοκομεία.
Οι Μονάδες Εντατικής Παρακολούθησης έχουν γεμίσει από ανθρώπους οι οποίοι πεθαίνοντας θα έχουν ως τελευταία ανάμνηση πράσινες και άσπρες μορφές να κινούνται γύρω τους.
Τον παλιό καιρό που οι γιατροί γνώριζαν λιγότερα, είχαν μία μεγάλη εμπειρία πώς να φερθούν στους αρρώστους που τους διάλεγαν και τους πλήρωναν. Υπήρχε δηλαδή ένα είδος «συμβολαίου» μεταξύ τους.
Με την κοινωνικοποίηση της Ιατρικής έχει υψωθεί σε αυτόν τον τομέα ένας τοίχος μεταξύ γιατρών και ασθενών.
Ο γιατρός πρέπει πλέον να ισορροπεί μεταξύ της αυτοματοποίησης και κοινωνικοποίησης της Ιατρικής άλλα και του συναισθηματικού δεσίματος με τον ασθενή του.
Πρέπει όταν δίνει την συμβουλή του να είναι ίδια με αυτή που θα δώσει στον αδελφό του ή στον εαυτό του. Όλα τα άλλα είναι ύποπτα.
Θα πρέπει λοιπόν όλοι εμείς οι λειτουργοί της Υγείας να σταθμίσουμε τα οφέλη από την εξέλιξη της Ιατρικής αλλά και να δούμε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματικό εποικοδόμημα, που έχει ανάγκη της στοργής, της ζεστασιάς και της εμπιστοσύνης μας.
