Στην Γκίζα, 20-25 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Καΐρου, δεσπόζουν οι τρεις γνωστές πυραμίδες του Χεφρήνου, του Μυκερίνου και του Χέοπα. Μετά από περίπου 5000 χρόνια εξακολουθούν να ελκύουν εκατοντάδες ερευνητές, αρχαιολόγους και επισκέπτες καθημερινά από όλο τον κόσμο, ενώ ακόμα παραμένει άλυτο το μυστικό δημιουργίας τους. Ο λόγος για τον οποίο χτίστηκαν, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν αρχιτεκτονικά και μηχανικά να υψώσουν αυτά τα τεράστια μνημεία παραμένει ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει την ανθρωπότητα στη σύγχρονη εποχή.
Η μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή πυραμίδα είναι εκείνη του Χέοπα. Ο Χέοπας ήταν Φαραώ της Αιγύπτου την περίοδο 2551 με 2528 π.Χ. Το ταφικό αυτό μνημείο φτάνει σε ύψος τα 146 μέτρα περίπου και αποτελείται από 2,3 εκατομμύρια ογκόλιθους, που ο καθένας ζυγίζει κατά μέσω όρο 3000 κιλά, ενώ το συνολικό βάρους της Πυραμίδας υπολογίζεται στους 6.400.000 τόνους. Ακολουθεί εκείνη του Χεφρήνου, γιου του Χέοπα, με ύψος 136 μέτρα, που έχει χτιστεί πάνω σε ύψωμα, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι μεγαλύτερη από εκείνη του πατέρα του, και τέλος, η μικρή Πυραμίδα του Μυκερίνου, γιου του Χεφρήνου, με ύψος 70 μέτρα περίπου. Οι πρόδρομοι των τριγωνικών πυραμίδων ήταν οι ορθογωνικές πυραμίδες, που διακοσμούσαν τον υπόγειο τάφο όπου βρισκόταν ο θάλαμος του νεκρού, ενώ αργότερα ο τάφος τοποθετούνταν μέσα στις τριγωνικές πυραμίδες.
Το 1880 ο Βρετανός αρχαιολόγος Σερ Γουίλιαμ Φλίντερς Πίτρι ξεκίνησε τις μετρήσεις στις πυραμίδες της Γκίζας. Ο Πίτρι παρέμεινε για δεκαετίες στο μέρος αυτό, όπου μετά τη διεξαγωγή διάφορων μελετών προέκυψαν με απόλυτη ακρίβεια οι αναλογίες, μιλώντας για θρίαμβο των ανθρώπινων ικανοτήτων. Αποκάλυψε, επίσης, ότι η Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπα χρησιμοποιούνταν και ως αστεροσκοπείο από τους ιερείς. Ο αστρονόμος Τσαρλς Σμιθ ισχυρίστηκε στη συνέχεια ότι οι διαστάσεις της Μεγάλης Πυραμίδας βασίζονται στον αριθμό (π) 3,1416, το σταθερό λόγο μεταξύ της περιφέρειας ενός κύκλου και της διαμέτρου του, διαιρώντας το εμβαδόν της βάσης με το διπλάσιο του ύψος της. Το ύψος των 146,6 μέτρων αναλογεί, επίσης, με την απόσταση της Γης από τον Ήλιο σε εκατομμύρια χιλιόμετρα, ενώ το κέντρο της κορυφής της πυραμίδας δείχνει ακριβώς τη θέση του Ηλίου στο μέσον της ημέρας, όταν αφανίζεται η σκιά. Αν προεκτείνει κανείς τη γραμμή αυτή, θα φτάσει με μαθηματική και αστρονομική ακρίβεια στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος.
Μία τελευταία ανακάλυψη βασίστηκε στις εικασίες του Σμιθ σε σχέση με το ηλεκτρικό ρεύμα. Κατά τη διάρκεια της συντήρησης των τοιχογραφιών, παρατηρήθηκε ότι δε χρησιμοποιήθηκε κανένας πυρσός ή κερί για τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων της πυραμίδας, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να βρεθούν σε απόλυτο αδιέξοδο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του άνθρακα 14, στοιχεία κάπνας και σημάδια φωτιάς απουσιάζουν τελείως. Έτσι, οι έρευνες έχουν στραφεί στην εξέταση του ενδεχομένου να υπήρχε κάποια πρώιμη μορφή παραγωγής ηλεκτρισμού. Από το 1936 οι ερευνητές γνώριζαν ότι στη Μεσοποταμία διέθεταν γνώσεις ηλεκτρισμού, επινοώντας μία μορφή λαμπτήρων. Σε κάποια ανασκαφή βόρεια της Βαγδάτης είχε βρεθεί ένα πήλινο δοχείο ηλικίας 2300 ετών που περιελάμβανε έναν κύλινδρο από χαλκό και μία σιδερένια ράβδο. Ο Σμιθ κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο, το οποίο έδωσε ρεύμα τάσης 1ος Volt.
Ο Σμιθ ήταν πεπεισμένος ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ανάλογες συσκευές για τη διεξαγωγή των εργασιών εντός των πυραμίδων. Ήταν, επίσης, εκείνος που ανακάλυψε την άδεια σαρκοφάγο, αποκωδικοποίησε πολλά ιερογλυφικά ταφικών επιγραφών και βοήθησε σημαντικά στις μελέτες των αιγυπτιολόγων. Ωστόσο, ο Σμιθ έγινε περισσότερο διάσημος λόγω του ισχυρισμού του ότι κατάφερε μέσω των αναλογιών της πυραμίδας να μάθει την ακριβή ημερομηνία της επιστροφής του Χριστού. Δυστυχώς, δεν αποκάλυψε ποτέ αυτό το μυστικό…
