«Το καλό είναι να περνάς κατευθείαν στα εγγόνια παρακάμπτοντας γέννες, παιδιά…». Όλοι έμειναν άναυδοι όταν άκουσαν την εξηντάρα γιαγιά που συνήθως δεν εκφράζεται εκ βαθέων, να λέει αυτή τη βαρύγδουπη φράση μπροστά στο σύζυγο και στα τέσσερα παιδιά της (μετά συζύγων και τέκνων). Έπεσε μια αμήχανη σιωπή…
Αμέσως μετά, τον λόγο πήρε η συνομήλικη εξηντάρα γιαγιά, η οποία θυμήθηκε πώς ήταν οι νταντάδες τη δεκαετία του 1950, στον Εμφύλιο: «Εκεί που είχαμε τις γαλλιδούλες και τις γερμανίδες, αυτές μετά τον πόλεμο και την Κατοχή, πάει, εξαφανίστηκαν. Τη θέση τους έδωσαν σε κάτι ξερακιανές αγγλίδες, που είχαν πολεμήσει – στα μετόπισθεν, εννοείται – και μας δίδαξαν να μην νιώθουμε αυτολύπηση: “Pull your socks up dear!!!”, έτσι έλεγε η δική μας. Εκεί παίρνει τον λόγο ο βαρύγδουπος οικοδεσπότης, πρώην βιομήχανος και νυν ειδικός στο μπριτζ: «Η δική μας είχε πολεμήσει στο Κάιρο. Ήταν επικεφαλής τριών χιλιάδων ανδρών, που αποκρυπτογραφούσαν τα σήματα του εχθρού…». «Μα πώς και δεν σου έμαθε τρόπους;», του επιτέθηκε η καλομαθημένη σύζυγός του. Καινούργια αμηχανία.
Και τότε χτύπησε η τρίτη παντρεμένη της παρέας, που θα γιόρταζε φέτος το ιωβηλαίο της: «Αν δεν εμπιστεύομαι τον άντρα μου δεν αξίζει καν να ασχολούμαι μαζί του. Σιγά μην βάλω ντεντέκτιβ για να δω αν ξενοπηδάει… Θα μου τα πει ούτως ή άλλως στα ΚΑΠΗ όταν έχει προχωρήσει η άνοια… Θα με νομίζει ξένη και θα εξιστορεί δόξες του παρελθόντος, καθ’ ότι η short-memory θα τον έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Μαζί με την σεξουαλική του ικανότητα. Θου Κύριε φυλακήν των στόματί μου!».
Εδώ παρεμβαίνει ο σύζυγος και διαμαρτύρεται ήπια, χωρίς να δείχνει και …φανατικός επί του θέματος. Μόλις κινήθηκε προς το wc-δάκι, η γεροντοκόρη της παρέας σκούντησε τη χήρα της συντροφιάς κάτω από το τραπέζι και με το βλέμμα της έδειξε τη χαριτωμένη κίνηση των γοφών του περι ου ο λόγος συζύγου, σα να επισημαίνει κοσμίως πλην σαφώς ότι μάλλον η πίσω πόρτα του κορμιού του είχε ανοίξει, παραβιαστεί και ξεχειλώσει προ πολλού κι ανεπιστρεπτί. Μετά αντάλλαξαν κρυφά γελάκια, σα συνωμότισσες ολκής και ξαναγύρισαν στην μικρο-μεσο-μεγαλοαστική τους σοβαρότητα.
Μετά από όλα αυτά χαίρομαι που είμαι ένας φτωχός γραφιάς, ανύπαντρος και πένης… [έτσι γράφεται αυτό ή μήπως πένις;].
