Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι γνώριζαν για την ύπαρξη της βόρειας Αμερικής και του Αρκτικού Κύκλου που αποκαλούσαν Υπερβορεία, δηλαδή υπερβολικά βόρεια .
Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας, το 360 π.Χ, μέσα από τους φιλοσοφικούς διαλόγους του «Κριτίας» και «Τίμαιος», ανέλυσε την θεωρία της Ατλαντίδας, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μια ήπειρο, που διασχίζει τον Ατλαντικό, ενώ σε έκταση ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και την Λιβύη μαζί. Με το πέρασμα των αιώνων, θεωρήθηκε πιθανό ότι ο Πλάτωνας, εννοούσε την αμερικανική ήπειρο και όχι την Ατλαντίδα.
Πολλοί λόγιοι και αναλυτές, ισχυρίστηκαν πως με βάση τη σωστή μετάφραση των κειμένων του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα τοποθετείται στη Μεσόγειο και όχι στον Ατλαντικό ή σε κάποια άλλη εξωτική τοποθεσία.
Ωστόσο τα ιστορικά δεδομένα, δεν ευνοούν τη συγκεκριμένη θεωρία, αφού τον 4ο και 5ο αιώνα, οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την αμερικανική ήπειρο. Το 1996, ο Mark Macmenamin, καθηγητής Γεωλογίας, στο κολέγιο «Mount Holyoke» των Ηνωμένων Πολιτειών, ανακάλυψε και ερμήνευσε μια σειρά από εικόνες στην πίσω όψη ενός χρυσού νομίσματος της Καρχηδόνας, που χρονολογείται περίπου το 350 π.Χ. Τα νομίσματα αυτά θεωρούνται οι αρχαιότεροι παγκόσμιοι χάρτες, γεγονός που αποδεικνύει, όπως υποστηρίζει ο διακεκριμένος γεωλόγος, ότι οι Καρχηδόνιοι είχαν καταπλεύσει στον «Νέο Κόσμο».
Aυτό που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον σχετικά με το εύρημα, είναι πως το συγκεκριμένο νόμισμα της Καρχηδόνας, κυκλοφόρησε μέσα στην ίδια δεκαετία, που ο Πλάτωνας αναφέρθηκε την ιστορία της Ατλαντίδας, και αποκάλυψε πως υπήρχε και μία μεγάλη ήπειρος πέρα απο τις Ηράκλειες στήλες.
Στην ελληνική μυθολογία, οι «Ηράκλειες στήλες» ήταν δύο στύλοι που είχε στήσει ο Ηρακλής, όταν πήγε τα μήλα των Εσπερίδων στον Ευρυσθέα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αυτές βρίσκονταν στην Ιβηρική χερσόνησο – σημερινό Γιβραλτάρ.
Γιβραλτάρ. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο στόμιο του πορθμού που βρίσκονταν οι στήλες υπήρχε μεγάλο νησί δίνοντας αρκετές πληροφορίες για αυτό, κάνοντας μερικούς ερευνητές σήμερα να πιστεύουν ότι ήταν η χαμένη Ατλαντίδα. Εκεί πίστευαν ότι ήταν η άκρη του κόσμου.
Ο χάρτης Πίρι Ρεΐς
Αν και ο διάσημος αυτός παγκόσμιος χάρτης σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζει την πραγματική εικόνα που βλέπουμε από ένα δορυφόρο, ωστόσο απεικονίζει τις ηπείρους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με αρκετά μεγάλη απόκλιση.
Ο χάρτης Πίρι Ρεΐς, πήρε το όνομα του από έναν χαρτογράφο διάσημο ναύαρχο του τουρκικού στόλου. Σχεδιάστηκε το 1513, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο και απεικονίζει τη δυτική ακτή της Αφρικής, την Ευρώπη καθώς επίσης και ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο στον Ατλαντικό. Σύμφωνα με τον Πίρι Ρεΐς όμως, αυτός χάρτης βασίστηκε σε πολλούς άλλους χάρτες που χρονολογούνταν έως και τον 4ο αιώνα π.Χ ! Δείχνει τη νότια Αμερική με έντονη κλίση προς τα ανατολικά σχεδόν σε μία γωνία 90 μοιρών, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι η νότια Αμερική περιβάλει τον Ατλαντικό στο κάτω μέρος του χάρτη. Υπάρχουν ιστορικοί που εικάζουν ότι το οριζόντιο τμήμα που βλέπουμε στον χάρτη μπορεί να είναι η Ανταρκτική, πράγμα παράδοξο αφού η Ανταρκτική δεν ανακαλύφθηκε παρά μόνο 300 χρόνια αργότερα. Αν πράγματι ο Πίρι Ρεΐς, δανείστηκε στοιχεία από άλλους αρχαίους χάρτες που χρονολογούνται τον 4ο αιώνα π.Χ, τότε αναμφίβολα, αυτό ενισχύει την υπόθεση ότι ο Πλάτωνας το 360 π.Χ., ίσως γνώριζε την ύπαρξη της αμερικανικής ηπείρου, ώστε να τη συμπεριλάβει στην ιστορία του. Επίσης είναι πιθανό, το προφανές λάθος στον χάρτη του Πίρι Ρεΐς, που ενδέχεται να εμφανιζόταν και στους αρχαίους χάρτες , να εξηγεί γιατί ο Πλάτων είχε τη λανθασμένη εντύπωση πως η τεράστια ήπειρος πέρα από τις Ηράκλειες στήλες , περιέβαλε τον Ατλαντικό Ωκεανό. Σύμφωνα με τον ερευνητή και συγγραφέα Christos A. Djonis, επιπλέον στοιχεία δείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της βόρειας Αμερικής και καθώς φαίνεται γνώριζαν την ύπαρξη του Αρκτικού Κύκλου, δηλαδή τη γέφυρα που ένωνε την βόρεια Ευρώπη με την βόρεια Αμερική. Αυτή την περιοχή αποκαλούσαν Υπερβόρεια.
Η θρυλική Υπερβορεία
Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι γνώριζαν για τη βόρεια Αμερική, πέρα από τον Ατλαντικό, και ήταν εξοικειωμένοι με την περιοχή γύρω από τον Αρκτικό Κύκλο. Μία περιοχή, που δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμη ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Στην ουσία ήταν η γέφυρα που ένωνε, τη βόρεια Ευρώπη με την βόρεια Αμερική. Αυτή τη γη, την ονόμασαν, Υπερβορεία. Δηλαδή, «Υπερβολικά Βόρεια».
Πιστεύεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες, θεωρούσαν ότι στην Υπερβορεία, ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, έλαμπε συνεχώς για τουλάχιστον 6 μήνες το χρόνο. Το μόνο μέρος όπου θα μπορούσε να συμβεί αυτό ήταν η περιοχή πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, που δεν είναι εύκολα προσβάσιμη το χειμώνα.
Ο ποιητής Πίνδαρος είχε γράψει: ««Την θαυμαστήν οδόν την άγουσαν εις τας πανηγύρεις των Υπερβορείων ούτε πεζός, ούτε δια πλοίων ερχόμενος θα δυνηθείς να εύρεις…».
Τα λόγια αυτά του Πίνδαρου, θεωρήθηκαν ως απόδειξη για την ακριβή τοποθεσία των Υπερβορείων.
Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόταν κάπου «εξαιρετικά βόρεια», ότι ο ήλιος δεν έδυς ποτέ και ότι ήταν μια περιοχή απροσπέλαστη με τα πόδια ή με πλοίο, η σκέψη ότι δεν πρόκειται για «μυθική» αλλά πραγματική τοποθεσία έγινε πιο πιστευτή.
Πηγή: “ Uchronia? Atlantis Revealed ”.
