Διάλογος ελευθαριαζόντων κι ελευθεριαζουσών τεχνικών υπαλλήλων που ετοιμάζονται και προγραμματίζουν υπηρεσιακήν μετακίνησιν δι’ εκτέλεσιν υπηρεσίας σε ακριτικό νησί:
Εκείνη (η μαργιόλα) προς Εκείνον (ο λιγούρης): Μπιζουδάκι μου, θα μου κάνεις αυτή τη χάρη; Κι εγώ, εγώ… ό,τι θέλεις από μένα, όταν θα πάμε στο νησί ψηλά εκεί, μακριά από τους συζύγους μας…
Εκείνος (ο λιγούρης) προς Εκείνην (τη μαργιόλα) αλλά ρίχνοντας και λοξό βλέφαρο προς την Αφρατούλα (τη χωντρέλα – από πίσω της πάντα, ποτέ από μπροστά δεν την αποκαλούν τοιούτως πως): Αν είναι έτσι…, εεε, τότε κι εγώ θέλω δωμάτιο ξενοδοχείου με …ηχομόνωση.
Η Αφρατούλα (η χωντρέλα – από πίσω) προς Εκείνον (τον λιγούρη) κι Εκείνην (τη μαργιόλα): Ααααχ, άτιμα αρθριτικά! Τόσο πολύ θα σε πονάνε από την υγρασία του νησιού και θέλεις δωμάτιο ξενοδοχείου με ηχομόνωση;
Εκείνος κι Εκείνη γελάνε αμήχανα, κατόπιν υστερικά, στο τέλος τους πιάνει λόξυγκας. Μόνον η Αφρατούλα σηκώνεται και φεύγει χαμογελώντας θριαμβευτικά. Για σήμερα τουλάχιστον είχε νικήσει, είχε κερδίσει τις εντυπώσεις, σε αυτόν τον βούρκο της ακολασίας που βρέθηκε να εργάζεται, αυτή «η μεγαλωμένη στο Ρίο ντα Τζανέιρο της Βραζιλίας – στην Κόπα Καμπάνα ήταν η βίλλα μας, δεν ήμασταν όποιοι-όποιοι, μάλιστα – μετά ο μπαμπάς επεξέτεινε τις επιχειρήσεις του διεθνώς – με τους καλύτερους δασκάλους μεγαλώσαμε – και μετακομίσαμε στον Καναδά, εκεί να δεις δόξες, πλούτη και τιμές, έρωτες, πάθη και γκλαμουριά, μην κοιτάς τώρα που ξέπεσα και ξέμεινα υπάλληλος στο Ελληνικό Δημόσιο. Είδα φως και μπήκα, έσβησε το φως και δεν ήξερα από πού να βγω…». Και είχε δίκαιο. Ουδέν ανακριβές εις την διήγησιν-δήλωσίν της αυτήν. Καλοσυνάτη κι αγαθή εκ φύσεως, χορτάτη και διόλου στερημένη, παντρεμένη με έναν κούκλο δέκα χρόνια νεώτερό της και δυο παιδιά που τα μεγάλωνε η μαμά της, σε ρόλο νταντάς, είχε απομείνει η κακομοίρα στο διεφθαρμένο ελληνικό Δημόσιο Τομέα, μόνη σαν καλαμιά στον κάμπο με τα καμμένα σπαρτά. Η μόνη της διέξοδος; Οι πάστες και οι ψιλοκακιούλες (πάντα με χιούμορ), οι μπηχτές (πάντα περιωπής), βλέπετε ως άνω…
