Σε αυτό το έργο, ο εκλιπών ακαδημαϊκός και «πατριάρχης του νεοελληνικού θεάτρου» (όπως χαρακτηρίστηκε εν ζωή), ανατρέχει στο «Ημερολόγιο ενός Τρελού» του Γκόγκολ και στις «Βλαβερές συνέπειες του καπνού» του Τσέχωφ, και στήνει έναν τραγελαφικό μονόλογο ενός ανύπαρκτου μετριοκράτη σύγχρονου Έλληνα συν-ραφέα, ο οποίος προσπαθεί μέσα από εταιρείες, γραφεία τελετών και ξεφτιλισμένους θεσμούς να προβάλλει το ανύπαρκτο έργο του και τη μίζερη προσωπικότητά του.
Αληθινό, δεν νομίζετε; Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, θα ξέρουν να ονοματίσουν τουλάχιστον χίλια εν Ελλάδι άτομα που προέβαιναν σε φόνους και άλλες ακρότητες μόνο και μόνο για να ακουστεί το ονοματάκι τους – έστω και μετά θάνατον – και να κερδίσουν εν ζωή το δευτερόλεπτο της ματαιοδοξίας που τους αναλογεί, αφού η Αθανασία τους έχει …αφοδευμένους (και …γραμμένους βεβαίως, εκεί που δεν πιάνει μελάνι). Τι μικρότητες που γεννούν μικροπρέπειες, τι διαγκωνισμοί και λυκοφιλίες, λογοτεχνικές εταιρείες που θα τις ζήλευαν οι μαφιόζοι κι οι εταιρείες δολοφόνων, καλολαδωμένοι μηχανισμοί διαπλοκής με εκδοτικούς οίκους (αυτούς που έχουν πάντα …πλεόνασμα, ακόμα και σε Καιρό Κρίσης), με συγγραφείς δευτέρας ανθυποστάθμης και «κριτικούς» (με το αζημίωτο – «δώσμου να σου δώσω» ή «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο»), που μαγειρεύουν βραβεία, καταναλώνουν ουσίες κι επιχορηγήσεις, δανεικά και αγύριστα, διοργανώνουν συνευρέσεις, εισπράττουν «μαύρα» και αρθρογραφούν σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας ενώ παραδίδουν μαθήματα στους ίδιους εκδοτικούς οίκους των οποίων τους συγγραφείς ανακηρύσσουν σε «μεγάλους» κι είναι τακτικά μέλη μεγαλοσχημόνων λογοτεχνικών εταιρειών χωρίς να έχουν συγγράψει ουδέν βιβλίον (απαραίτητη προϋπόθεση για να μπεις – εκτός από τις αλλαξο-…πετριές – είναι να έχεις εκδοθεί τουλάχιστον τρεις φορές), ενώ οι ταλαίπωροι εκείνοι ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες ένα βιβλίο [οι ατάλαντοι!], αλλά για να βάλουν στη σειρά τρεις γραμμές περνάει …μισός αιώνας. Μάλιστα φίλοι μου. Αληθινά και πραγματικά περιστατικά θα σας διηγηθώ στον τόμο 1.000 (ναι, χιλίων) σελίδων όταν θα έχω υπερβεί το ενενηκοστόν έτος της ηλικίας μου κι αυτοί δεν θα μπορούν να με σύρουν στα δικαστήρια, γιατί θα έχουν …πεθάνει. Μπορώ βέβαια να πράξω κάτι ανάλογον με τον Καμπανέλλη στον «Επικήδειον». Να τους κάνω …θέατρο (λες και δεν είναι!). Ίσως κάνω τελικώς και τα δύο. Οψόμεθα. Είναι να μην μου ξυπνήσεις τον …Αριστοφάνη μέσα μου.
Ο Καμπανέλλης στον «Επικήδειο» με πικρά ειρωνικό κι ίσως ακόμα και αυτοσαρκαστικό τρόπο, αφού ο ομιλών μετριο-κράτης φαίνεται σα να του …τηλεφωνεί, καυτηριάζει ακριβώς αυτόν των εσμό των αναξιολογούντων, των ματαιοκαμάτων, που δεν πουλάνε ούτε τετρακόσια βιβλία (εις την καλυτέραν των περιπτώσεων) αλλά ποζάρουν σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές και όλα τα έντυπα ως φωστήρες, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι ταλαίπωροι τη γελοιότητα της κενοδοξίας τους, και – κυρίως – χωρίς να αφιερώνουν ούτε λίγο χρόνο για να μελετήσουν το έργο των άλλων – φτάνουν μάλιστα στην δήθεν ειλικρινή αλλά θρασυτάτη αμετροέπεια να δηλώσουν (χωρίς και να το …σώζουν) ότι «νιώθουν ναυτία και μόνο στη σκέψη ότι θα βυθιστούν στο έργο των άλλων». Τι να πούμε κι εμείς οι ταλαίπωροι ευσυνείδητοι κριτικοί και αξιοπρεπείς γραφιάδες που μελετάμε τρία βιβλία ημερησίως (ανά οκτάωρο – κάτι σαν αντιβίωση) από αληθή ζήλο και σεβασμό στο πνευματικό έργο των συνανθρώπων μας, με τους οποίους συναπαρτίζουμε την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα» ή αλλιώς, πιο …λαϊκά: «η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα».
Επίκαιρος, πολύ επίκαιρος ο «Επικήδειος» του Καμπανέλλη δια στόματος και σώματος τού μοναχικά ιδιοφυούς Μιχάλη Δουκάκη. Τι ηθοποιός. Τι ιερά μανία, διονυσιακή κι ανεξάντλητος. Τελεσφόρος αρνησικυρία, φαντασμαγορική αμφιθυμία, άνθρωπος ορχήστρα, μακάρι να παίζει πάντα μόνος του, με χιλιάδες θεατές να χάσκουν εκστασιασμένοι εμπρός του.
Ανακαλύψτε τον! Είναι ένας σύγχρονος Αντονέν Αρτώ. Μην τον χάσετε. Πριν… χαθεί στα ερέβη του ιδιωτικού του Σκότους.
Όσο για μένα, «από ποιητή κι από κριτικό» μαθαίνεις την αλήθεια… Οι συνειρμοί δικοί σας, για όλα όσα εκθέτω εδώ καταγγέλλοντάς τα. Κι αφού θα κριθούμε που θα κριθούμε απαξάπαντες από το αμείλικτο Δικαστήριο του Χρόνου ας κρίνουμε κι εμείς, έτσι για να βιώσουμε την ηδονή ότι προσπαθήσαμε (στο μέτρο των δυνατοτήτων μας) να πατάξουμε τη Διαφθορά, να ακυρώσουμε την Αναξιοκρατία, να σπάσουμε το νόμο της σιωπής που η λογοτεχνική «καμόρα» έχει επιβάλλει στα λογοτεχνικά μας πράγματα. Η Κρίση είναι μια κατάλληλη εποχή για να αποκαθηλώσουμε είδωλα και να γυρίσουμε την πλάτη σε προχειροστημένους και κακοφτιαγμένους ανδριάντες αναξίων ανδρών (και γυναικών… ο νοών ανοήτω!).
Αυτά για σήμερα. Θα επανέλθω δριμύτερος. Αν δεν με προκάνουν οι φαύλοι και μου …διαβάσουν τον Επικήδειο, που έχουν (όπως καταγγέλλει ο Καμπανέλλης) προ πολλού φτιαγμένο και βιάζονται να με ξεφορτωθούν για να μου τον χαρίσουν, όταν εγώ πλέον δεν θα τους ακούω.
Εξάλλου, μη λησμονούμε και τον αυτόχειρα ποιητή της προηγούμενης εικοσαετίας. Αφού τον εξώθησαν να πηδήξει από το μπαλκόνι με ιαχές φιλάθλων, μετά βγήκαν αμέσως – ποτέ πρόλαβαν; – να δημοσιεύσουν τα περισπούδαστα πονήματά τους για το ποιόν και το έργο του. Μόνον εγώ δεν συμμετείχα σε αυτή την αναξιοπρεπή και καθυστερημένη μεταμέλεια. Κι όταν με ρώτησαν γιατί δεν γράφω «κάτι» κι εγώ, τους απήντησα: πρώτον, γιατί δεν τον έσπρωξα εγώ και δεύτερον διότι τον εκτιμώ απεριόριστα… Αλλά υπάρχει και θεός και βλέπει. Το Θείον Όμμα της Δίκης, ο Παντεπόπτης Οφθαλμός της Νεμέσεως μακροθυμεί αλλά κατεβάζει πάντα τη σπάθα του στα κεφάλια των αδίκων και η ρομφαία της Θέμιδος τους κατακαίει. Αμήν. Γέγονε!!!
