Ατάκα γνωστού ηθοποιού, που …τελειώνει πάνω στο πρόσωπο θαυμάστριάς του, στο καμαρίνι, με μισάνοιχτη την πόρτα [έτσι το αντελήφθην κι εγώ]:
Η ταλαίπωρος εκείνη προσπαθεί απεγνωσμένα κι εσπευσμένα, μπορώ να πω, να καθαρίσει το πρόσωπό της από το απρόσμενο (;) γαλάκτωμα υψηλής …βιολογικής αξίας. Εκείνος, με μια τρυφερή κίνηση, και μαργιόλικη φωνή, την αποτρέπει από το τοιούτον εγχείρημα: «Άσ’ τα να τρέξουνε! Παιδιά είναι!!!». Κι όλα αυτά προκειμένου να την φωτογραφίσει με τα πειστήρια του …εγκλήματος: «I’m coming! I’m coming». «Ποιος ήρθε καλέ;». «Σκάσε εσύ κι άνοιξε και καμιά μέθοδο αγγλικής άνευ διδασκάλου».
Καπάκι, στην αφήγηση της ως άνω ιστορίας, ήρθε κι ετέρα αφήγησις υπό γυναίκας ηθοποιού αυτή τη φορά: «Εγώ είδα μία μητέρα, στην παιδική χαρά, να πετάει το βλαστάρι της με λατρεία στον αέρα και να του λέει χαριεντιζόμενη και θριαμβευτικά: “Και φαντάστου ότι παραλίγο να σε καταπιώ!”».
Ουδέν σχόλιον. Κακόγουστα κι εμετικά όλ’ αυτά. «Βόθρος. Μην τα σκαλίζεις. Βρωμάνε», όπως απεφάνθη υπεραιωνόβιος επαγγελματίας γιατρός και κατά φαντασίαν συγγραφεύς [όχι, που θα του τη χάριζα, του …φροκάλου].
