Σε όλες τις περιστάσεις, κι ειδικά στις δύσκολες, οι πονηρούλες, οι γαλίφηδες, οι διπλωμάτες, οι «πυκνόσωμοι», οι καταφερτζήδες, επιβιώνουν μια χαρά. Όπως οι φελλοί επιπλέουν.
Μόνον που αυτός – τότε – ήταν ψηλόλιγνος κι ωραίος, με κάτι μάτια αναμμένο κάρβουνο, που σε πυρπολούσαν και σε διαπερνούσαν πιο γρήγορα κι από το καλοακονισμένο καυλί του. Εοσιεπταετής απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων, φιλόδοξος, αρειμάνιος, εγωκεντρικός κι εξωστρεφής, παντρεμένος με μια πλούσια που θα μπορούσε να είναι γιαγιά του (κι όχι μάννα του).
Όταν λοιπόν πήγε να παρουσιαστεί ενώπιόν του ο γνωστός ηθοποιός, που τον είχε πηδήξει η μισή Αθήνα (και σιγά την πόλη!) πριν καν κλείσει τα δεκαεπτά του κι είχε γίνει διάσημος χάρη σε ένα κωλοσήριαλ μιας κωλοπετσωμένης αδελφής, ο καλός σου ο λοχαγός είδε την ευκαιρία και την …έπιασε πριν προλάβει να την αρπάξει άλλος.
Για πότε βρέθηκαν στο αρχείο και στην αποθήκη σχεδίων, ο νεαρός ανεβασμένος σε μια σκάλα με τα τουρλωτά οπίσθια πειρασμός κι ο καραβανάς να του κρατάει …τη σκάλα για να μην πέσει, κανείς δεν κατάλαβε.
Ούτε πώς βρέθηκε ο επιτήδειος θεατρίνος με το κοντάρι του πολεμιστή στο στόμα να το γλείφει λαίμαργα, ούτε πώς το έφαγε όλο το σπαθί από πίσω και δεν έβγαλε άχνα, αφού είχε αρπάξει και μεγαλύτερα ο ποπός του… Τι να σας πω και τι νας μολογήσω; Δεν ήμουνα μπροστά. Μια καθαρίστρια (στρατιώτης, καλέ), που είχε εγκλωβιστεί στην αποθήκη καπνίζοντας χόρτο και δεν μπόρεσε να αποδράσει μόλις εισέβαλαν οι άλλοι ξαναμμένοι… μόνον αυτός ξέρει τι ακριβώς έγινε. Αφού κρύφτηκε και τα είδε όλα με τα ίδια του …τα αυτιά.
Κράτησε ώρα αυτή η ευωχία. Για την ακρίβεια επτά μήνες. Κάθε μέρα την ίδια ώρα, ότε έπαιρναν οι άλλοι το κολατσιό τους, οι δύο εργασιομανείς αχρείοι αρχειοθετούσαν!
Τελικά, δεν τους βγήκε σε κακό. Όταν οι υψηλές γνωριμίες και τα «μέσα» του πρωταγωνιστή κίνησαν τα απαραίτητα λαδωμένα γρανάζια για να μετατεθεί ο αστέρας εις το κλεινόν άστυ, πήγε μαζί του κι ο λοχαγός, για να …σπρώχνει. Αργότερα βρέθηκε κι αυτός σταρ σε τσοντοταινίες, γυρισμένες πίσω από την Αγία Φωτεινή, κάτω από τη γέφυρα της Καλλιρρόης. Όμως ήταν τόσον μα τόσον δημοφιλής, τόσον μα τόσον …προσοντούχος, που έκαναν στον ελληνικό στρατό τα στραβά μάτια και δεν τον απέλυσαν. Εμ βέβαια, αφού τους είχαν πεταχτεί τα μάτια έξω από την οφθαλμοπορνεία. Και σε άλλους είχε πετάξει ο ίδιος ο …Γκουσγκούνης τα μάτια έξω! Ελλάς το μεγαλείο σου τελειωμό δεν έχει. «Είναι βαριά είναι βαριά η μαλαπέρδα του τσολιά». Με τα τούτα και τα κείνα κατέληξε ο πονηρούλης, μπηχτούλης λοχαγός συνταγματάρχης. Και με τον βαθμό αυτόν αποστρατεύτηκε. Πιο ψηλά δεν έφτασε. Είχε ειδικότητα στα …χαμηλά. Στα γεράματα μάλιστα είχε αρχίσει και να τον …παίρνει, επιβεβαιώνοντας την παροιμία «χθεσινός κωλομπαράς, αυριανός πούστης». Ή μήπως ενέδωσε κι ενέσκυψε εκ περιεργίας, για να ιδεί ιδίοις όμμασιν, προς τι τούτος ορυμαγδός περί του τοιούτου. Τοιαύτη ηδονήν λοιπόν, χρυσοπληρωμένην και πολυτελήν, πώς να έχανε ο ίδιος, εις το άνθος των πενήντα χρόνων του, ότε απεστρατεύθη και πήρε σύνταξη και ως πορνοστάρ (βαρέα κι ανθυγιεινά). Όλα αυτά προ …Κρίσεως πριν έρθει το ΔΝΤ και μας τα κουρέψει όλα. Μόνο τα αρχίδια που δεν μας έκοψε. Αλλά θα έρθει κι ο καιρός για αυτό.
