Άλλη ιστορία επιπλάστου, επιπολαίας κι επιπολής απελπισίας από τον Προαστιακό σιδηρόδρομο, πάλι πρωί-πρωί και με την «τσίμπλα στο μάτι» που λένε. Βλέπεις, δεν είμαι συνταξιούχος ή εισοδηματίας για να πηγαινοέρχομαι ολημερίς κι ολονυχτίς με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να κλέβω ιστορίες!
Λοιπόν, η κοπέλα, σεμνή και μορφωμένη, κάτι σαν ταμίας τραπέζης ένα πράγμα, εκάθητο παρά του παραθύρου κι …εβάφετο (αυτή ταύτη, ουχί το παράθυρον). Κοινώς, έκανε το καθημερινό μακιγιάζ της χρησιμοποιώντας όλα τα συναφή παραφερνάλια. Όμως τοιούτον τι ποσώς διέλαθεν της προσοχής του πειρακτικού πενηντάρη, όστις διήνυε την κλιμακτήριον και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω.
Άρχισε λοιπόν να σχολιάζει, να μιμείται τις κινήσεις της ατυχούς νεαράς, να προσπαθεί να κινήσει την προσοχήν, όχι μόνον της ιδίας, αλλά απάντων των επιβαινόντων (ως σαρδέλλαι στριμωγμένοι) εις το αυτόν βαγόνι. Εις το τέλος βεβαίως κατάφερε να γίνει το κέντρον της προσοχής, αλλά χωρίς τις επιθυμητές αντιδράσεις. Τουναντίον:
«Τι σπρώχνεις, κύριος;»
«Μεθυσμένος είσαι;»
«Τι παίρνεις και δεν μας δίνεις;».
«Σιγά, ρε. Χέρι μου βάζεις τώρα. Όχι για να καταλάβω».
«Άσ’ το κάτω το πορτοφόλι, ρε!». Όχι ετούτη η κραυγή δεν απευθύνετο εις τον ταλαίπωρον απόμαχον της ηδονής, που δεν την …εύρισκε ούτε για να κατουρήσει. Όχι. Ποσώς και καθόλου.
Ένας άλλος, νεαρός τοιούτος με το πρόσχημα της εφαψίας και της λαθραίας ορθίας και περιπατητικής ηδονής είχε υφαρπάσσει το πολυτελές (faux) πορτοφόλι ενός κυρίου με γραβάτα και χαρτοφύλακα (δερματίνη, τίποτα σπουδαίο). Όμως έλα μου που μέσα εις το τραίνο ήταν και νεοναζί με κεκαρμένην την κεφαλήν, σβάστικας εις τατουάζ, τρυπημένες μύτες, ρουθούνια, ομφαλούς και λοιπά [μην σας τα περιγράφω τώρα καταλεπτώς κι αηδιάσουμε!]… Ετούτοι αποφάσισαν να αποκαταστήσουν την ηθικήν τάξιν. Άρπαξαν τον κλέφτην και τον έκαναν του αλατιού. Χαμός μέσα εις το τραίνο. Όμως μέσα στην κλωτσοπατινάδα και τον ορυμαγδό, δεν επρόσεξαν έναν άλλον (συνεργόν ίσως του πρώτου), όστις είχεν αδειάσει από πορτοφόλια και κινητά απάσας τας γυναικείας τσάντας, πλην της νεαράς ήτις συνέχιζε να εβάφετο αμερόληπτη, απρόσκοπτη και αδιάφορη για το όλον συμβάν που επρόκυψεν εξ αιτίας της. Ή μήπως θα ήταν ορθότερον να πούμε εξ αφορμής της;
