«Και τη μ…λ….κ… στραβά τη βαράει», λένε όλοι όσοι γνωρίζουνε αυτό το γραφικό χαζοχαρούμενο άτομο, που κινείται κάπου μεταξύ μεγαλομανίας-απογοήτευσης-πίκρας-απελπισίας και …ξανά προς τη δόξα τραβά.
Τυπική διπολική διαταραχή, θα μου πείτε. Μανιοκαταθλιπτική συμπεριφορά με ψήγματα παρανοϊκής ψύχωσης.
Τι να σου κάνει όμως η Ιατρική Επιστήμη, όταν έχει να κάνει με ένα φυσικό φαινόμενο, έναν ογκόλιθο ενέργειας, ένα παραγνωρισμένο ταλέντο, μια απαξιωμένη μεγαλοφυΐα; Βασικά ένα τίποτα είναι.
Ένας αρχιτέκτονας διπλωματούχος μηχανικός με πτυχίο από τη Ρουμανία, επί εποχής Τσαουσέσκου, τέκνο ομογενών που είχαν καταφύγει στην Τασκένδη μετά την άδοξη – γι’ αυτούς – λήξη του εμφυλίου πολέμου και τον αποκεφαλισμό του Άρη Βελουχιώτη αφού είχε υπογραφεί η συνθήκη της Βάρκιζας. Τότε που η ερωμένη του τα παράτησε, τα βρόντηξε όλα κάτω, εγκατέλειψε τον καρπό του έρωτά τους στο σπίτι ενός παπά στα βουνά και στα όρη, που τη μεγάλωσε σα δικό του παιδί κι εκείνη έγινε καπιταλίστρια στην Αμερική, κι αργότερα όταν πέθανε ο παπάς κι η γυναίκα του – η μαία που είχε παρασταθεί στα γεννητούρια της κόρης του αντάρτη και της αντάρταινας – είπε τα καθέκαστα στη σαραντάρα πια γυναίκα, με το νι και με το σίγμα, εκείνη κεραυνοβολήθηκε – γιατί έφερε συν τοις άλλοις και το ίδιο μικρό όνομα με την άγνωστη πασίγνωστη μάνα της – κι αποφάσισε να πάει να βρει τη γυναίκα που τη γέννησε, για να σμίξει ξανά η οικογένεια και να δει κι η μανούλα της – η φυσική – τα εγγονάκια της, γιατί είχε ήδη αποκτήσει έναν γιο και μία κόρη, η απόγονος του αρχηγού της επανάστασης…
Βέβαια, δεν βρήκε την υποδοχή που περίμενε και κατέληξε στο νοσοκομείο με έμφραγμα.
Η άλλη, η σκύλα, η κακιά, η στριμμένη, ίδια κι απαράλλαχτη με τους ρόλους που διάλεξε να παίξει – στη ζωή – από τον αποκεφαλισμό του αντρός της και μετά, όχι μόνο δεν άνοιξε τις αγκάλες για να υποδεχτεί το τέκνο της, αλλά αρνήθηκε επιμόνως ότι είχε γεννήσει ποτέ, κι έκανε μάλιστα κι ασφαλιστικά μέτρα, σέρνοντας την ίδια της την κόρη στα δικαστήρια.
Κι εκείνη μεν κάθησε ήσυχα-ήσυχα στ’ αυγά της, υπάρχει όμως και θεός και βλέπει. Τα εγκεφαλικά χτύπησαν το ένα μετά το άλλο την …πλουσία πλέον πρώην επαναστάτρια, που ο κοκκινοτρίχης παπάς – εξομολόγος των …σταρ – ανέλαβε πρωτοβουλία να τα συμβιβάσει και να τα φτιάξει με την κόρη της την πικραμένη και να …ζήσουνε αυτές καλά και τα εγγόνια της καλύτερα. Έλα όμως που η άλλη ήταν σκύλα, αιμοβόρο θηρίο, κακό, που προτίμησε να τα βάλει και με το θεό τον ίδιο παρά να παραδεχτεί το νεανικό παραστράτημά της; Εεε, τότε είναι που η Νέμεσις την χτύπησε αλύπητα. Ήρθε η Κρίση και τα έχασε όλα: μετοχές, χρεόγραφα, άϋλους τίτλους, ένα σπιτάκι στην Κοκκινιά της έμεινε – πατρικό – κι από τα πάμπολλα και χρονίζοντα χρέη της προς την Εφορία, εκλείστηκε στον Κορυδαλλό όπου και τελείωσε τις μέρες της, βλέποντας τον εαυτό της στην τηλεόραση σε παλιές ταινίες, που δείχνουν τα επαρχιακά κανάλια για να καλύψουν τζαμπέ τη μεταμεσονύκτια ζώνη. Τέτοια κατάντια δηλαδή.
Γιατί «υπάρχει και θεός και βλέπει»… Απ’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού βρέθηκα. Τυπικό σύνδρομο των «παιδιών indigo» (το «παιδί» με ειρωνικό ερωτηματικό το indigo πρόωρο κάπως, αλλά σωστό): αδυναμία συγκεντρώσεως προσοχής, υπερκινητικότητα, πολλαπλή εστίαση, πολλαπλή ταυτόχρονη στοχοθεσία, τελειομανία και …πάει λέγοντας. Ο Γιώργος λοιπόν που λέγαμε, ο αρχιτέκτονας από τη Ρουμανία ντε… λέει συχνά όπου σταθεί κι όπου βρεθεί – μετά την κλιμακτήριο και την τυπική για τους μεσογειακούς μαλάκες άντρες κρίση των πενήντα – διάφορα τσιτάτα-τσιχλόφουσκες, όπως: «Εεε, λοιπόν, αν υποψιαστώ ότι ο πιο σοβαρός εδώ μέσα είμαι εγώ… (γέλια)»,
«Πώς είμαι; Κάθε μέρα και καλύτερα, ή το χάνω ή το βρίσκω… (χωρίς να περιμένει απάντηση χαχανίζει μόνος του)», ή «Στην εφηβεία μου είχα προετοιμαστεί να γίνω κλοσάρ κάτω από τις γέφυρες της Παναγίας των Παρισίων, να γίνω vagabond, να γίνω μποέμ (με ελληνική προφορά αυτό), να γίνω ζητιάνος στην Καλκούτα, λεπρός πίθηκος στο Γιβραλτάρ (πίθηκος έγινε αλλά όχι λεπρός και δεν πέρασε ποτέ από τις Ηράκλειες Στήλες)… είχα προετοιμαστεί λοιπόν για όλα εκτός από ένα: να είμαι ο πιο λογικός στην παρέα! Χαχα, σας την έφερα» (γελάει και πάλι άτονα). Όταν μπαίνει σε ένα γραφείο, με τη φόρμα εργασίας (τουτέστιν τζην παντελόνι- τζην πουκάμισο-σώβρακο-γραβάτα-κάλτσες και τζην σκαρπίνια – δεν ξέρω αν υπάρχουν – χάριν υπερβολής κωμικογραφώ), λέει στους παριστάμενους με δήθεν ταπεινό ύφος: «Μην σηκώνεστε! Μην σηκώνεστε!». Βεβαίως κανείς δεν σπεύδει να εγερθεί και να γίνεται θηρίο κάθε φορά που οσμίζεται έλλειψη σεβασμού. Και σε κάτι τέτοια είναι …λαγωνικό.
Δεν μπορεί κοτζάμ διδάκτωρ μηχανικός από το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου να περνάει έτσι απαρατήρητος! Μια φορά συζητώντας με τον φίλο μου τον Μουσούδη για την αρχομανία ορισμένων κοινών γνωστών, που έχουν μετατραπεί σε καρακάξες αποστεωμένες και κρώζουν όποτε μυριστούν κόκκαλο γλυμμένο από την Εξουσία, μου απάντησε φιλοσοφικά-απαξιωτικά, όπως το συνηθίζει: «Μπα, μην δίνεις σημασία. Μικρό πουλί! Αυτό είναι όλο. Προσπαθούν να το κρύψουν ή να το ξεχάσουν». Έτσι κι ο ντόκτορ από τη Ρουμανία, ομολογεί, σε φάσης κατατονίας – γιατί στις φάσεις της μανίας είναι πρώτος κι …άπιαστος: «Εγώ, το πουλί μου, το ψάχνω για να κατουρήσω.
Μόνο γι’ αυτό κάνει πια». Πες τα Χαράλαμπε! Πες τα μόνος σου για να μη στα πουν οι άλλοι. Αμάν, με τι κουμάσια μπλέκομαι και τα παίρνω για μοντέλα. Είναι άλλο να ζω-γράφεις εκ του φυσικού κι άλλο από μνήμης, ή φανταστικά τοπία όντων.
