Καλά, η Μπέρνη είναι ασύλληπτη πηγή κοινωνιολογικών παρατηρήσεων και πληροφοριών απολύτως απαραίτητων για συγγραφείς με πολιτικές βλέψεις [ουδεμίαν σχέσιν μ’ εμέ].
Πήγε λοιπόν η ταλαίπωρος ευγενική θνητή (σπάνιον πράγμα η αριστοκρατία της ψυχής, όταν είναι εκ γενετής κι αποκαλύπτει το μυστήριον των μετενσαρκώσεων)… την κάλεσαν λοιπόν κάτι φίλοι της Ιταλοί (από τη Νάπολι – ούνα φάτσα ούνα ράτσα) σε αποχαιρετιστήριο δείπνο, επειδή εγκαταλείπουν την φτωχή πλέον Ελλάδα, μετά από πέντε χρόνια …διακοπές με ολίγη από διδασκαλία ιταλικών σε φροντιστήρια και κατ’ οίκον (κυρίως… μαύρα κι αφορολόγητα – και πώς να μην καταρρεύσει μετά το ταλαίπωρο κράτος;)… Πήρε κι η καλή σου έναν φίλο της, τον Άκη, ήσυχο παιδί, μολαΐμικο, σαν γατάκι και πήγαν στο καφέ κεντρικού ξενοδοχείου πολυτελείας. Εκεί όμως τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη: μια τραγουδιάρα (του σκοινιού και του παλουκιού), που ήταν κι αυτή καλεσμένη του μουνοπαγούς ιταλιάνου, απαίτησε να μεταφερθούν για να συνεορτάσουν σε γνωστό σουβλατζίδικο της …Πλάκας (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς). Η Μπέρνη κι ο Άκης που είναι κυρίως χορτοφάγοι κι απεχθάνονται τα κοψίδια και τη μυρωδιά της γαρδούμπας, τους κοκορετσίου και της πατσάς ήρθαν κι αναγούλιασαν. Ο οικοδεσπότης όμως βιάστηκε να συμφωνήσει. Έσπευσε βέβαια να τους ανακοινώσει ότι ναι μεν εκείνος τους κάλεσε, αλλά θα πληρώσουν όλοι για να τον αποχαιρετήσουν (μην χάσει η Βενετιά βελόνι). Τέλος πάντων, τι να κάνουν οι ευγενείς φίλοι μου, ποιώντες την ανάγκην φιλοτιμίαν, ακολούθησαν τους άλλους στην κρασοκατάνυξή τους, ήπιαν σουρωτή με λεμόνι, δεν άγγιξαν τα πιάτα (υπόπτου καθαριότητος και τοξικού περιεχομένου), συζήτησαν ως πολιτισμένοι άνθρωποι επί παντός επιστητού και για την πολιτική κατάσταση της χώρας… Κι όταν, επιτέλους, περασμένα μεσάνυχτα, με θέα τον φωτισμένο Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ήρθε η …λυπητερή ώρα του λογαριασμού κι ανακοίνωσε περιχαρής ο …οικοδεσπότης (αφού έκανε τη διαίρεση): «δέκα ευρώ το κεφάλι», ουδείς διαμαρτυρήθηκε, πλην της Μπέρνης και του Άκη βεβαίως, που δεν είχαν βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Ήρθε κι ο μαγαζάτορας να τα συμβιβάσει, συνηθισμένος σε τέτοιου είδους αψιμαχίες και κατατρόπωσε τους διαμαρτυρόμενους με το εξής αρχαίο επιχείρημα: «γιατί δεν ζητάγατε ατομικές παραγγελίες και ξεχωριστό λογαριασμό από την αρχή;». Και πριν προλάβουν εκείνοι να απαντήσουν, τους ρούμπωσε με την εξής ηρωική ατάκα, που την είπε με ύφος γυμνασιόπαιδου επί χούντας που λέει πατριωτικά ποιήματα στην εθνική εορτή: «Είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι από την εποχή του Περικλή, στα συμπόσια, όλα τα πιάτα είναι …κοινά». Τότε ήταν που πήρε φωτιά η Μπέρνη. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! «Ναι, αλλά τότε δεν σε καλούσε ο άρχοντας και σου ζητούσε μετά να πληρώσεις τον λογαριασμό». Όλοι έγιναν κατακόκκινοι, σηκώθηκαν αμήχανα κι αποχώρησαν. Την επόμενη μέρα ο αγενής ναπολιτάνος οικοδεσπότης έστειλε μήνυμα στο κινητό της Μπέρνης ευχαριστώντας την που έλαβε μέρος στο αποχαιρετιστήριο δείπνο του. «Ουστ από ‘δω και να μην μας ξανάρθεις!», είπε η Μπέρνη από μέσα της και μετά έκανε το σταυρό της και γονάτισε μπροστά από το εικόνισμα του Αγίου Διονυσίου, που ήταν ο άγιος της συγγνώμης. Είχε φυγαδεύσει ο ίδιος τον φονιά του αδελφού του, με τα χέρια να αχνίζουν από το συγγενικό αίμα, για να μην τον συλλάβουν οι φύλακες του Νόμου. Μάλιστα. Τέτοια γνώση του νόμου του κάρμα. Αμ πώς;! Κι εμείς κρατάμε κακία για ασήμαντα πράγματα, γιατί μας είπε κάποιος μια κουβέντα που μας έπεσε βαριά, γιατί η συμπεριφορά της άλλης ήταν αχώνευτη, ή γιατί χαλάσαμε δέκα ψωροευρώ για να δούμε τον Παρθενώνα φωτισμένο, κάνοντας παρέα με φίλους. Είδατε πόσο απλά φαίνονται όλα όταν είσαι έξω από το χορό; Γι’ αυτό κι εγώ τα γράφω. Όχι για να εκδικηθώ τους δράστες, αλλά για να καθαρίσω το μεταξύ μας κάρμα, κι όταν φύγω – με το καλό – από εδώ να μην βρω λόγο να ξαναγυρίσω. Τέτοια κούραση νιώθω. Μου γύρισε τα άντερα το ανθρώπινο είδος. Μου έπρηξε τα συκώτια. Αστειεύομαι. Υπερβάλλω. Για χάρη της αφήγησης. Αν δεν τα διογκώσεις λίγο, αν δεν τα σκουρύνεις, δεν φαίνονται. Όλα άσπρα και ωραία φωτισμένα. Χάνονται μέσα στη φωταύγεια του μεσογειακού καταμεσήμερου.
