Αλίκη Βουγιουκλάκη

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (20 Ιουλίου 1933 – 23 Ιουλίου 1996) ήταν μια από τις εμπορικότερες και ίσως η δημοφιλέστερη Ελληνίδα ηθοποιός και θεατρική επιχειρηματίας. Η Βουγιουκλάκη έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1953 με το έργο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με την ταινία Το Ποντικάκι. Ακολούθησαν 41 κινηματογραφικές ταινίες [συμπεριλαμβανομένης και της τουρκικής διασκευής της ταινίας “Χτυποκάρδια στο θρανίο” με τον τουρκικό τίτλο “Siralardaki Heyecanlar” (1963)] , οι περισσότερες των οποίων έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες και κατάφεραν να εκτινάξουν την καριέρα της στα ύψη και να της δοθεί ο χαρακτηρισμός “Εθνική Σταρ”. Υπήρξε η δημοφιλέστερη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα,θέση που κρατάει ως σήμερα. Στην εκπομπή/ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, “Μεγάλοι Έλληνες” (που βασίστηκε στην αντίστοιχη παραγωγή του αγγλικού τηλεοπτικού σταθμού BBC) και που προβλήθηκε το 2009, η Αλίκη Βουγιουκλάκη συμπεριλαμβάνεται στην 88η θέση της λίστας με τους 100 Μεγάλους Έλληνες Όλων Των Εποχών.

Το 1960, της απονεμήθηκε το Βραβείο ερμηνείας Α΄ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1960 για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1933 στο Μαρούσι Αττικής στην Αθήνα από τους Ιωάννη Βουγιουκλάκη, πρώην Νομάρχη Αρκαδίας και νομικό, και Αιμιλία Κουμουνδούρου. Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη Βουγιουκλάκη.^[1]

Καριέρα

Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς.^[2] Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το θέατρο. Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν στο έργο Κατα Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου το 1953 και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το Ποντικάκι το 1954.^[3] Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (από τον Φιλοποίμενα Φίνο αρχικά) “Εθνική Σταρ” της Ελλάδας.

Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο 1^ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.^[1]

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα Καίσαρ και Κλεοπάτρα, Χτυποκάρδια στο θρανίο κ.α. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρία του, τη Φίνος Φιλμ.^[3] Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους οι ταινίες Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια, Η Μαρία της Σιωπής, Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας, Το κορίτσι με τα παραμύθια, Διακοπές στην Αίγινα, Έρωτας στους αμμόλοφους, Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Υπολοχαγός Νατάσσα και Η ψεύτρα. Οι, μεταξύ άλλων, κινηματογραφικοί της ρόλοι, άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη απήχηση στο κοινό εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες. Επίσης οι δύο επόμενες μεγαλύτερες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στην Βουγιουκλάκη.^[1]
Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε τη Βουγιουκλάκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο. Το 1975 αλλάζει τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια. Ανέβασε επίσης με μεγάλη επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως το Καμπαρέ, Ωραία μου κυρία, Τζούλια και Εβίτα με τελευταίο το μιούζικαλ Η μελωδία της ευτυχίας.

Τα Τραγούδια της Αλίκης

Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της καριέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη είναι και τα τραγούδια που ερμήνευσε ως ηθοποιός τόσο στις κινηματογραφικές της ταινίες όσο και στις θεατρικές της παραστάσεις. Οι μεγαλύτεροι και οι πιο σημαντικοί Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί όπως οι Ξαρχάκος, Πλέσσας, Λοΐζος, Μαρκόπουλος, Παπαδόπουλος, Γκάτσος, Μικρούτσικος, Ζαμπέτας, Θεοδωράκης κ.α. με κορωνίδα τον Μάνο Χατζιδάκι, έντυσαν μουσικά/στιχουργικά τα κινηματογραφικά και θεατρικά της έργα. Μάλιστα ο πρώτος χρυσός δίσκος που δόθηκε στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας ήταν αυτός με τα τραγούδια από την ταινία “Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο” (1959), σε μουσική του Μ. Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι πωλήσεις του συγκεκριμένου δίσκου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Οι 75.000 δίσκοι που πωλήθηκαν αποτέλεσαν ένα ρεκόρ για την εποχή αφού ούτε οι επαγγελματίες τραγουδιστές που μεσουρανούσαν τότε (όπως οι Στ.Καζαντζίδης, Γρ. Μπιθικώτσης, Κ.Γκρέυ, Γ. Λύδια, Πόλυ Πάνου, Σ. Βέμπο, Ν.Γούναρης κ.ά.) δεν το είχαν επιτύχει. Τραγούδια από την εν λόγω ταινία όπως “Το Γκρίζο Γατί” και το “Έχω Ένα Μυστικό” (Μ. Χατζιδάκι – Αλ. Σακελλάριου) αγαπήθηκαν και είναι πασίγνωστα στο ελληνικό κοινό. Ο Μ. Χατζιδάκις και η Α. Βουγιουκλάκη συνεργάστηκαν και στις ταινίες όπως «Το κλωτσοσκούφι» (1960), «Μανταλένα» (1960), «Η Αλίκη στο ναυτικό» (1961), «Η Λίζα και η άλλη» (1961), «Αλίκη» (1962) & «Χτυποκάρδια στα θρανία» (1963). Τραγούδια όπως τα «Θάλασσα πλατιά» (στίχοι Γ.Ρούσου), «Μέσα σ’ αυτή τη βάρκα» (στίχοι Μάνου Χατζιδάκι), «Τράβα μπρος» (στίχοι Αλ.Σακελλάριου), «Ξημερώνει» (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα), «Θαλασσοπούλια μου» (στίχοι Ν.Γκάτσου), «Κλωτσοσκούφι» (στίχοι Χρ.Γιαννακόπουλος / Αλ.Σακελλάριος) μαζί με τον Μπιθικώτση , «Σ’ αγαπώ» (στίχοι Αλέκου Σακελλάριου), «Ο αμαξάς» (στίχοι Αλ. Σακελλάριου) χαρακτηρίζονται πλέον κλασικά. Μάλιστα τα τραγούδια από τα «Χτυποκάρδια στα θρανία» τα τραγούδησε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και στην τουρκική γλώσσα , στην τουρκική εκδοχή της ταινίας. Αξίζει να αναφερθεί, ξεχωριστά, και η ερμηνεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο τραγούδι «Μια περιπέτεια στη Νότιο Καρολίνα» (1959). Είναι το μοναδικό σόλο τραγούδι της Αλίκης σε μουσική και στίχους του Χατζιδάκι που δεν έχει κινηματογραφικές ή θεατρικές καταβολές. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Μάνος Χατζιδάκις συναντήθηκαν δισκογραφικά αυτή την φορά και το 1970, στο άλμπουμ του συνθέτη «Επιστροφή», σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Η Αλίκη εκεί εμφανίζεται ως έκτακτη συμμετοχή, αφού τα τραγούδια του δίσκου ερμηνεύουν ο Γρ.Μπιθικώτσης και η Δ. Γαλάνη. Το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει η Αλίκη, φέρει τον τίτλο «Το Δεσποινάκι» και το ερμηνεύει μαζί με τον Μπιθικώτση. Η τελευταία φορά που αντάμωσαν καλλιτεχνικά οι δυο αυτές μεγάλες μορφές της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας, ήταν στο ανέβασμα της «Λυσιστράτης» το καλοκαίρι του 1986 στην Επίδαυρο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ερμήνευσε κι ένα πλήθος ακόμα τραγουδιών -διαχρονικών και τεράστιων κλασικών επιτυχιών- όπως: «Φως της αυγής» (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα) , «Η νύχτα» (στίχοι Ν. Γκάτσος), «Ο Λευτέρης» (Ν.Γκάτσος), «Κατερίνα», «Ξανθομαλλού», «Ήλιος πάνω , ήλιος κάτω» (Γ.Μαρκόπουλος-Λ.Παπαδόπουλος), «Στον ήλιο του μεσημεριού», «Αλητάκι μπατηράκι» και «Η αγάπη θέλει δύο» μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, «Άναψε μέσα μου φωτιά» (Ν.Μαμαγκάκη-Ντ.Δημόπουλου), «Μου αρέσουνε τ’ αγόρια» και «Άστο το χεράκι σου» (Κ.Καπνίσης-Α.Σακελλάριος),«Νανούρισμα» (Μ.Λοΐζος-Λ.Παπαδόπουλος), «Χάλι γκάλι», «Το φεγγαράκι», «Το τιμόνι» (Γ. Λαβράνος-Α. Σακελλάριος),«Σήκω χόρεψε συρτάκι», «Η Κυριακή», «Δημήτρη μου», «Είναι το στρώμα μου μονό» (Γ. Ζαμπέτας),«Γείρε στην πέτρα» (Γ.Κατσαρός – Πυθαγόρας) μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, «Γεννήθηκα στον Πειραιά» (Γ.Κατσαρός – Πυθαγόρας), «Ποιος, ποιος, ποιος» (Γ. Κατσαρός – Πυθαγόρας), «Αλίμονο στα νιάτα μου» (Ν.Καλλίτσης – Κ.Λιακάκος) μαζί με τον Δ.Παπαμιχαήλ & «Όσα δώσεις στην αγάπη» (Ν. Καλλίτσης – Κ. Λιακάκος) κ.ά. Την περίοδο 1974-75 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει την παράσταση “Μαντώ Μαυρογένους” του Γ. Ρούσου, τη μουσική της οποίας υπογράφει ο Μίκης Θεοδωράκης όπως και τη μουσική για την παράσταση της “Αντιγόνης” το 1990. Το 1983-84 η Αλίκη ανεβάζει το μιούζικαλ «Βίκτωρ – Βικτώρια» του Σίντσελ. Τη μουσική για την παράσταση υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος. Το 1989 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει τη «Σίρλεϋ Βαλεντάιν» και τραγουδά δυο τραγούδια των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου, τα «Δεσποινίς Βαλεντάιν» και «Το σπίτι αυτό». Την ίδια χρονιά συμμετέχει στον δίσκο «Δεν έχω ιδέα» των παραπάνω δημιουργών με «Το τραγούδι της Αλίκης» ένα τραγούδι το οποίο γράφτηκε για εκείνη κ.ά.

Προσωπική ζωή

Ο Αλέξης Σολωμός, που ήταν και καθηγητής της στη σχολή, υπήρξε ο πρώτος σύντροφός της και αμέσως επόμενος ο Μάριος Πλωρίτης. Μεταξύ των δεσμών της ήταν και αυτός με τον τότε διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, η σχέση τους όμως διακόπηκε από τη Φρειδερίκη.^[3]

Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στη Δραματική Σχολή και στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Μαζί πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού θεάματος. Στις 5 Ιουλίου 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο, επισήμως λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.^[2]

Η Βουγιουκλάκη έκανε ένα δεύτερο γάμο το 1980 με τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη, ο οποίος έμεινε μυστικός για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του. Η τελετή έγινε κυριολεκτικά στο κέντρο της Αθήνας (στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών) και το γεγονός αποκάλυψε το 1993 η ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω.^[2] Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για μια δεκαετία (1986 – 1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος.^[2]

Θάνατος

Τον Απρίλιο του 1996, την περίοδο που δίνονταν στη Θεσσαλονίκη οι παραστάσεις του τελευταίου θεατρικού της έργου “Η μελωδία της ευτυχίας”, η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε έντονους πόνους στο στομάχι, τους οποίους πίστευε ότι προκαλούσαν τα πολλά αντιβιοτικά που πήρε εξαιτίας μιας βρογχίτιδας που την ταλαιπωρούσε εκείνο το διάστημα. Αφού έκανε εξετάσεις σε ένα ιατρικό διαγνωστικό κέντρο της Express Service στη Θεσσαλονίκη, διεγνώσθη κακοήθης όγκος στο ήπαρ. Μη έχοντας συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, συνέχισε για μια ακόμη εβδομάδα τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, τις οποίες τελικά διέκοψε στις 29 Απριλίου, οπότε δόθηκε και η τελευταία παράσταση του έργου.

Στην Αθήνα μια ομάδα τριών καθηγητών ιατρών διεπίστωσε την ύπαρξη καρκίνου καλπάζουσας μορφής και στο πάγκρεας, πέραν του όγκου στο ήπαρ. Στις 7 Μαΐου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ταξίδεψε στο Μόναχο, όπου υποβλήθηκε σε μια σειρά επιπλέον εξετάσεων κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που έμεινε εκεί. Στις 9 Μαΐου, επέστρεψε στην Ελλάδα από το Μόναχο της Γερμανίας. Στις 15 Μαΐου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έκανε το τελευταίο της ταξίδι στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια ύστατη προσπάθεια να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της. Ποτέ δεν έμαθε ότι οι γιατροί στις ΗΠΑ της έδωσαν μόλις 15 μέρες ζωής. Στις 19 Μαΐου επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και στις 22 Μαΐου μπήκε στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών με δική της πρωτοβουλία.

Μετά από δυο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών μετά από τη σύντομη και άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον Ελληνισμό ^[1]. Υπήρξαν αμέτρητα αφιερώματα από τους τηλεοπτικούς σταθμούς για την ζωή και την καριέρα της, που ξεπέρασαν σε τηλεθέαση ακόμη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, αλλά και πολυσέλιδα αφιερώματα από τα έντυπα της εποχής. Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 25 Ιουλίου 1996, η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και πλήθος κόσμου, παρά την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε.^[2][4]

Φαινόμενο: Αλίκη Βουγιουκλάκη

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς κριτικούς, δημοσιογράφους αλλά και από διεθνείς καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες όπως ο Κώστας Γαβράς, σαν ένα πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο φαινόμενο. Καμιά άλλη ηθοποιός δεν ήταν τόσο αγαπητή και δημοφιλής στο κοινό μιας χώρας, για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, αγαπήθηκαν από τέσσερις διαφορετικές γενιές και συνεχίζουν να αποκτούν νέο κοινό, ακόμα και μετά τον θάνατό της. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ένα “δημιούργημα” της ίδιας της Αλίκης υπό το πρίσμα των οδηγιών του Αλέκου Σακελλάριου. Η κινηματογραφική της εικόνα ήταν τόσο έντονη, δυνατή και μοναδική που μάγευε, σαγήνευε και αιχμαλώτιζε το κοινό κάθε ηλικίας. Το κοινό επιζητούσε να αντικρίζει πάντα την εικόνα αυτή είτε στις κινηματογραφικές ταινίες είτε στις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε η Α. Βουγιουκλάκη. Αυτό όμως ήταν και η παγίδα στην οποία πιάστηκε και η ίδια. Οι όποιες θεατρικές της προσπάθειες να εμφανιστεί διαφορετική και αποκομμένη από την κινηματογραφική της εικόνα, απέτυχαν εισπρακτικά παρά το γεγονός ότι οι κριτικές που συνήθως εξελάμβαναν ήταν πολύ καλές [ενδ/κά θεατρική παρ. “Φιλουμένα Μαρτουράνο” του Εντουάρντο ντε Φιλίππο.” Η Αλίκη ήταν μια υπέροχη, υπέροχη Φιλουμένα, αλλά βγήκε πενηντάρα και μελαχρινή και δεν πάτησε κανείς να την δει” (Ροζίτα Σώκου) κ.ά.] Η ίδια η Αλίκη έχει δηλώσει σε τηλεοπτική της συνέντευξη ότι η Βουγιουκλάκη “καπέλωσε” όλους τους ρόλους που υποδύθηκε. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι το φωτεινό και αγέραστο πρόσωπο μιας μεταπολεμικής Ελλάδας, που προσφέρει την χαρά, το όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ξορκίζοντας με ένα χαμόγελο, όλα τα άσχημα και δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν. Με την πάροδο των χρόνων, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξέφυγε από την σφαίρα του απλού ηθοποιού-καλλιτέχνη και έγινε το διαχρονικό Σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Εθνική Σταρ

Λόγω της τεράστιας επιτυχίας που σημείωσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, των αξεπέραστων συνεργασιών της σχεδόν με όλους τους κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς (παραγωγούς, σκηνοθέτες, συνθέτες, στιχουργούς κλπ), της μοναδικής και εκτυφλωτικής κινηματογραφικής της εικόνας, της αιώνιας νεότητας, αισιοδοξίας και αθωότητας που αντιπροσώπευε αλλά και της πρωτόγνωρης για τα ελληνικά δεδομένα αποδοχής και λατρείας της ηθοποιού από το ελληνικό κοινό όλων των ηλικιών, της δόθηκε ο τιμητικός τίτλος Εθνική Σταρ της Ελλάδας (από την δημοσιογράφο/χρονογράφο της εφημερίδας “Καθημερινή” Ελένη Βλάχου το έτος 1959), έναν τίτλο που διατηρεί ακόμα και σήμερα παρά τον θάνατό της στις 23 Ιουλίου 1996. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι δύσκολα θα υπάρξει στο μέλλον άλλη ηθοποιός/καλλιτέχνης που θα μπορεί να παρουσιάσει τα ίδια επιτεύγματα με αυτά της Αλίκης Βουγιουκλάκη διότι η “χρυσή εποχή” του ελληνικού κινηματογράφου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και σχεδόν όλοι οι κλασικοί Έλληνες καλλιτέχνες που σημάδεψαν με το έργο τους τον νεότερο ελληνικό πολιτισμό και με τους οποίους είχε συνεργαστεί κατά κόρον η Αλίκη, δεν βρίσκονται πια στην ζωή. Η Τελευταία Ελληνίδα Μαθήτρια, Η Αιώνια Νέα, Μύθος, είναι μερικοί ακόμη τιμητικοί χαρακτηρισμοί που δόθηκαν στην ηθοποιό.

Τάδε Έφη….

Ορισμένες από τις δηλώσεις της Αλίκης Βουγιουκλάκη:

• «Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ».
• «Οι μέρες που δεν χαμογελάμε, είναι οι χαμένες μέρες».
• «Μα εγώ δεν υπήρξα ποτέ όμορφη γυναίκα. Έχω όμως τη διάθεση της ωραίας γυναίκας».
• «Μαγεία προσπαθώ να δώσω στον κόσμο, σε αυτήν τη γη. Μαγεία θέλω να πάρω κι όταν βρεθώ στον ουρανό».
• «Αγάπη μου εγώ κι εσύ μαζί θα γεράσεις».
• «Όταν μια μέρα θα φύγω από τη ζωή… E, πείτε πως χάσατε ένα χαμόγελο…»
• «Αν ήρθατε εδώ για να τινάξετε τα πέταλα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, τότε μαδώντας με θα φτάσετε στο τελευταίο πέταλο να λέτε σ’ αγαπώ».
• «Έχω κρατήσει πολύ καλά φυλαγμένο μέσα μου τον αληθινό μου εαυτό για μένα. Έχω δώσει όμως όλες τις άλλες μου αλήθειες στον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω ασταμάτητα… Ό, τι κάνω είναι αληθινό».
• «Δεν παίρνω πολιτική θέση ούτε κάνω αξιολόγηση. Απλώς λέω πως η εξουσία φθείρει τον ηγέτη όταν έχει υπερφίαλες προσωπικές φιλοδοξίες».
• «Με ειρωνεύονται γιατί έπαιξα την γατούλα με την ροζ μυτούλα. Ήταν ρόλος δύσκολος. Γιατί αν ήταν εύκολος θα τον παίζανε κι άλλες..».
• «Μέρες που δεν γελάμε είναι μέρες που δεν τις ζούμε».
• «Είμαι αυτή που είμαι και σε όποιον αρέσει. Που αρέσει δηλαδή…»
• «Είμαι γνήσια θεατρίνα και θα πεθάνω επάνω στο σανίδι. Για μένα η λύτρωση βρίσκεται πάνω στην σκηνή»
• «Αντέχω στον χρόνο όπως αντέχουν όλα τα αληθινά πράγματα. Αν τους μοιάζω ψεύτικη, είναι γιατί ο καθένας μ’ έχει τυλίξει μ’ ένα δικό του ψέμα για να με εξηγήσει μέσα του. Δικό τους είναι το ψέμα που βλέπουν όχι δικό μου».
• «Πιστεύω στην ισότητα. Αλλά προς θεού μην χάσουμε και την θηλυκότητά μας».
• «Ήμουνα αληθινή και όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν Σταρ. Είμαι η πραγματική Σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα. Είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Έχω κάνει τις μεγαλύτερες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες. Έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ».

«Μην πεις ποτέ κακό για την Αλίκη γιατί είναι η γυναίκα που πάντα θα αντιπροσωπεύει τα χρόνια της αθωότητάς μας» (Μάνος Χατζιδάκις).

Βιβλία

Βιβλία για την Αλίκη: Mια ζωή σε φωτογραφίες. Αλίκη Βουγιουκλάκη: Το πιο λαμπρό αστέρι του Πανίκου Χρίστου-Νοεφύτου. Απόρρητος φάκελος Αλίκη Βουγιουκλάκη του Φώτιου Ζαραβέλη. Αλίκη Βουγιουκλάκη Λεύκωμα του Μάκη Δελαπόρτα. Αλίκη για πάντα. Μια ζωή Αλίκη του Χαράλαμπου Λαμπριανού. Αλίκη Μια ζωή σαν παραμύθι του Πάρη Νουάρδου. Έχω ένα μυστικό του Γιάννη Παπαμιχαήλ. Γυναικοκρατία στο Θέατρο του Μαρίνου Κουσουμίδη. Εδώ Αλίκη Ίκαρος. Αλίκη του Παναγιώτη Φύτρα. Το άγγιγμα της ψυχής του Άγη Πάικου. Γλυκό Κορίτσι της Μαλβίνας Κάραλη.

Έχω Ένα Μυστικό

Το 2008, ο γιος της δημοσίευσε μια βιογραφία της μητέρας του με τον τίτλο “Έχω Ένα Μυστικό”^[5] και την ίδια χρονιά προβλήθηκε η ομότιτλη τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο βιβλίο. Η σειρά προβλήθηκε από το κανάλι Alpha και την Βουγιουκλάκη υποδύθηκε η Κατερίνα Παπουτσάκη.

Μεγάλη Ελληνίδα

Στην εκπομπή/ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, “Μεγάλοι Έλληνες” (που βασίστηκε στην αντίστοιχη παραγωγή του αγγλικού τηλεοπτικού σταθμού BBC) και που προβλήθηκε το 2009, η Αλίκη Βουγιουκλάκη συμπεριλαμβάνεται στην 88η θέση της λίστας με τους 100 Μεγάλους Έλληνες Όλων Των Εποχών.

http://el.wikipedia.org/