«Αγάπη ρε μουνιά, αγάπη, όχι παπαρολογίες!!!», έτσι φώναζε η άνεργη τραβεστί στα λαϊκά χαμάμ. Αφού βεβαίως είχε ξετσιμπουκιάσει πριν όλη την ευρύτερη περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Και σιγά την πολυκοσμία, θα μου πείτε. Μην το κάνουμε και θέμα! Ποιος ξέρει όμως τι να έκρυβε στην ψυχούλα της η κακομοιρούλα;
Την βίαζε ο πατριός της, λένε οι κακές οι γλώσσες, από μικρή. Με κοντά παντελονάκια ήτανε, στο δημοτικό και δυσκολευότανε να κρύψει τα αίματα που έτρεχαν στις γάμπες του ταλαίπωρου ορφανού. Λέτε όλ’ αυτά (τα γαμίσια, τις παρτούζες, τα ξενύχτια, τις ενέσεις, τις απόπειρες αυτοκτονίας…), λέτε όλα αυτά να τα έκανε αναζητώντας την αγάπη. Δεν αποκλείεται. «Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πού να δεις ο κ…λ…ς του!!!» (ο «κάλος» του εννοούσα, πονηρά πλάσματα).
