«Όταν άκουσα τον Σγούρο να παίζει, ήμασταν συνομήλικοι κι είχαμε την ίδια δασκάλα πιάνου από μικρά, τα παράτησα αμέσως γιατί ήξερα πως δεν θα μπορούσα να είμαι πρώτος ποτέ», έλεγε σε βραδινή συνεστίαση μετά από πολύκροτη πρεμιέρα, που τον σήκωσαν να μιλήσει, παρόλο που το γνωστικό του αντικείμενο ήταν η Μακρο-οικονομία κι η πρόσφατη αποτυχία του η πολιτική. Είχε πετύχει όμως αυτό που ήθελε. Είχε γίνει σταρ, εις βάρος όλων των άλλων.
Και με μια ολόκληρη χώρα πτωχευμένη, ανεπιστρεπτί. Αυτός όμως έδινε διαλέξεις στην Αμερική με αστρονομικές αμοιβές. Απορώ ποιος τους ακούει αυτούς τους Καραγκιόζηδες. Ή οι επίδοξοι όμοιοί τους ή τα κοράκια που μελετούν τις ανθρώπινες αδυναμίες κι έωλες συμπεριφορές για να τις εκμεταλλευτούν…. Εκείνοι που μετράνε τους ανθρώπους ως νούμερα κι ανεβάζουν τα «νούμερα» σε θώκους, στασίδια κι έδρες αξιοσέβαστων ανθρώπων. Έλεος πια σ’ αυτή τη χώρα. Έλεος. Και να μη θέλεις, Αριστοφάνης θα γίνεις στο τέλος. Το γελοίο καραδοκεί και το γέλιο μετατρέπεται σε κλαυσίγελο, εις ανάμνησιν όλων αυτών που πάθαμε ρίχνοντας «δαγκωτό» στην κάλπη για να αναδείξουμε τον κάθε πρώτο τυχάρπαστο λαοπλάνο που μου χάϊδευε τα αυτιά… Θου Κύριε, μην ανοίξω το στόμα μου. Το τι θα πω… δε λέγεται. Δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας και θα με τσιμεντώσουν σε κανένα χαντάκι να βλέπω τα …στρινγκ ανάποδα. Ουφ, τι έπαθα, ο ακάματος γραφιάς! Τι τραβάω…
