Φαίνεται ότι οι άνθρωποι μέσα στην Κρίση έχουν τρελαθεί τελείως, δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν επικοινωνούν, δεν καταλαβαίνουν ούτε πού μπαίνουν ούτε τι ζητάνε… με λίγα λόγια «αλλού πατάν κι αλλού βρίσκονται». Μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος διευθυντής τραπέζης και μαθητής μου στο αρχαιοελληνική σύστημα ρέικι «Αφθονία Bureik», ότι μπήκε μια σαραντάρα κυριούλα στο υποκατάστημα μεγάλου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος και ζήτησε σε άπταιστα ελληνικά [δεν ήταν αλλοδαπή φρέσκια στη χώρα μας, για να έχει – τουλάχιστον – ένα άλλοθι]… και ζήτησε από τον διευθυντή να μιλήσει με τον ταμία που έχει μια μακριά κοτσίδα, «νάάάά, με το συμπάθειο» και δένει τα μαλλιά του με λαστιχάκι.
Προσώρας ο καλός ανώτερος υπάλληλος βρέθηκε αμήχανος, στάθηκε κεραυνόπληκτος, σα να είχε υποστεί κατακλυσμιαία …άνοια, και του πήρε λίγα λεπτά μέχρι να έρθει πάλι στα σύγκαλά του, να βρει το συνηθισμένο, αποτρόπαιο χιούμορ του και να απαντήσει στην κουρασμένη κυρία με τα επίσης κουρασμένα μαλλιά από τις βαφές: «Μα κυρία μου, έχω να δω υπάλληλο τραπέζης με κοτσίδα, όπως μας λέτε εσείς, μια τριχιά – με το συμπάθειο – από τότε που ήμουν διευθυντής στο Υποκατάστημα της Ζακύνθου, μα εκεί είναι όλοι τρελοί, οπότε δεν …μετράει. Δε ρωτάτε, σας παρακαλώ δίπλα, στην άλλη τράπεζα; Αν κι ανταγωνιστική, νομίζω ότι είναι περισσότερον φιλελέ(ύθερη) στις επιλογές της, τουλάχιστον όσον αφορά το προσωπικό που προσλαμβάνει κι επιμένει να απασχολεί».
Η κυρία έφυγε κάπως δυσαρεστημένη [ενοχλημένη να το πω; Θα το πω!] και το υψηλόβαθμο στέλεχος της φιλανθρωπικής αυτής επιχείρησης πήγε στο υπόγειο – δήθεν για να κατουρήσει – και τσάκισε δύο κρουασάν και πέντε μελομακάρουνα, πριν πιει ένα λίτρο πράσινο τσάι (για τη …δίαιτα και την χοληστερίνη).
Όταν γύρισε με το καλό στο γραφείο του, είδε ότι τον είχε πάρει η διευθύντρια της διπλανής τράπεζας. Την πήρε κι αυτός …πίσω [όχι «από πίσω» – τι μανία που σου την έχουν αυτοί οι νεοέλληνες να μεταφράζουν καταλεξί τα …νέο-ϋορκέζικα!].
Αφού την άκουσε να του διηγείται κι αυτή με τη σειρά της το περιστατικό με την ερωτευμένη σαραντάρα που έψαχνε τον ταμία με μια κοτσίδα «νάάάά, με το συμπάθειο», του είπε ότι είχε μπει μια άλλη καλή κυρία στο δικό της υποκατάστημα και ζήτησε τον υπεύθυνο. Όταν την οδήγησαν λοιπόν στην διευθύντρια τραπέζης, αυτή της παραπονέθηκε ότι η …ραπτομηχανή που είχε αγοράσει από το κατάστημά της δεν δούλευε. Και πριν προλάβει να απαντήσει και να τη βγάλει από την πλάνη της, η καλοπληρωμένη στελεχάρα του ιδιωτικού τομέα, άνοιξε αυτή έναν τεράστιο σάκο που έσερνε ξωπίσω της και την έβγαλε, τη ραπτομηχανή προς επισκευήν.
Μα πώς πέρασε από τη διπλή πόρτα; Από τις κάμερες; Σκατά ασφάλεια, σου λέει μετά.
Αυτά που λέτε φίλοι μου. Αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται οι καλοί συμπολίτες μας και άνθρωποι. Έχουν αλαλιάσει από τους φόρους, τα μέτρα, την κινδυνολογία. «Μακάρι να είχε γίνει κανονικός πόλεμος», είπε μια ενενηντάρα (!) που περίμενε υπομονετικά στη λίστα για ένα εικοσαπενταετές …δάνειο, «τότε πέφτανε οι οβίδες στο κεφάλι μας και δεν φοβόμασταν – τρέχαμε να κρυφτούμε και κάποια στιγμή σταματούσανε – αλλά τώρα κανείς δεν ξέρει πού θα μας βγάλει αυτός ο κατήφορος;».
«Μα πού να σε βγάλει καλή μου αιωνόβια κυρία; Στην οδό Αναπαύσεως θα σε βγάλει, στο δρόμο για το κοιμητήριο, πού αλλού;» σκέφτηκε από μέσα του ο ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος εξυπηρετώντας τον. Μόλις είχε εξυπηρετήσει έναν μαθουσάλα εκατόν πέντε ετών, που ήθελε να «κλείσει» τα λεφτά του για δεκαπέντε χρόνια, για να επιτύχει μεγαλύτερο …επιτόκιο! «Το θέμα είναι πού θα τον βρουν να του επιδώσουν την υπενθύμιση να πάει να παραλάβει τα καλοτοκισμένα λεφτά του. Δέχεται κι ο Κάτω Κόσμος κούριερ;».
«Αμάν πια. Ανατρίχιασα με το μαύρο, κατάμαυρο, κατακαημένο χιούμορ σου, καλέ μου άνθρωπε. Δεν πας μια βόλτα στη θάλασσα, να βάλεις μέσα το κεφάλι σου, μπας και συνέλθεις Γενάρη μήνα, με τα βουνά γεμάτα χιόνια; Και ή που θα μείνεις ή θα γυρίσεις πίσω δριμύτερος να μας ζαλίσεις με τις τρελο-ιστορίες σου».
«Μα είναι όλες βγαλμένες μέσα από τη ζωή;», τόλμησε να διαμαρτυρηθεί εκείνος.
«Κι εσύ μέσα από τη Ζωή (τη μάνα σου) είσαι βγαλμένος – τραβηγμένος, ζουπηγμένος – αλλά να μην το κάνουμε και θέμα τώρα… Έχουμε άλλα προβλήματα. Πολλά προβλήματα έχουμε στο κεφάλι μας. Η κρίσις γαρ. Κρίσεως ένεκα».
Και κατακρίσεως απότοκος, συμπληρώνω εγώ ο τραχύς κατά-γραφιάς.
