Με την Κρίση τα πράγματα αγρίεψαν, οι μάσκες έπεσαν, τα χαμόγελα έσβησαν, το μίσος πύρωσε τις καρδιές κι η κακία άναψε πυρκαγιές στα δάση της επιθυμίας. Όχι πάντα, όχι παντού, όχι σε όλους, βεβαίως. Αλλά στον στυγνό κόσμο του εμπορίου και της Εκκλησίας, ως παρακέντρου της εξουσίας… εεε, εκεί τα πράγματα αγρίεψαν.
Παπάς σε μεγάλη μητρόπολη προπηλάκισε συγγενείς νεκρού, δεν σεβάστηκε καν το φέρετρο και τους απαγόρεψε να προτείνουν στους τεθλιμμένους συγγενείς να καταθέτουν τον οβολό τους «αντί στεφάνου» στο δείνα Κοινωφελές Ίδρυμα. Λειτουργώντας καθαρά ως ανταγωνιστική φιλανθρωπική επιχείρηση και κατηγορώντας τον «αντίπαλο» με τη γνωστή μέθοδο της συκοφαντίας και της λασπολογίας, έστησαν ολόκληρο καυγά πάνω από τη σορό, με λέξεις κι εκφράσεις που ούτε στα φτηνά μπορντέλα του λιμανιού δεν συνηθίζονται. Καλά, δεν μιλάμε για τις δήθεν παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, που κάτω από το φιλανθρωπικό προσωπείο ξεπλένουν μαύρο χρήμα και συγκαλύπτουν όλων των ειδών τις παρανομίες και παραβάσεις του Κοινού Ποινικού Κώδικα (για τα επίλεκτα μέλη τους, εννοείται… οι υπόλοιποι ας ριχθούν αυτόχρημα εις την μεσαιωνικήν πυράν).
Ένας μάλιστα από αυτούς τους μεγαλοσχήμονες απατεώνες (……..ς στην καταγωγή – κρίμα στον γενναίο και πολιτισμένον αυτόν λαό να εκθρέφει στους κόλπους του φίδια και τέτοια γλοιώδη ερπετά), αφού φέσωσε όλη την Αθήνα με δανεικά κι αγύριστα, άρχισε να απειλεί και να εκβιάζει με τη συνέργεια ενός δημοσιογραφίσκου του λεγόμενου κίτρινου τύπου τους πάντες, αρχής γενομένης από τους πρώην συμμάχους και νυν ορκισμένους εθχρούς του. Αν είναι τρελός ο άνθρωπος, ούτε φίλος, ούτε συμπαραστάτης, ούτε καν συνεργός δεν του φτουράει. Το τέλος του, βέβαια, ήταν οικτρόν. Εκεί που κορδωνόταν και ωρυόταν και ούρλιαζε διεκδικώντας χρήματα που κανείς δεν του όφειλε, έπαθεν ο άθλιος μιαν συγκοπήν, έναν «κόλπον» να τον πω; Μια κατάρρευση; Και πήγε μιαν ώραν αρχύτερα στους κόλπους του κυρίου του, στην πιο μαύρη Κόλαση της πανανθρώπινης ψυχής. Και πάλιν άργησε, αφού ταλαιπώρησε πριν πολλά αθώα και μη πλάσματα. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Πώς να αγαπήσεις τους άλλους όμως όταν μισείς τον εαυτό σου και δεν τα πας καλά ούτε με τον κώλον σου και σιχαίνεσαι τα έντερά σου τα ίδια; «Στριμμένο άντερο» ο δικός σου, που λένε, τρέφει τώρα σκουλήκια στην παχιά κοιλιά του κι εκείνα στήνουν χορόν «εις υγιείαν των κορόιδων που αυτός ο κερατάς, ο μασκαράς, ο άθλιος, ο απατεώνας, ο αγιογδύτης» είχε κλέψει, απατήσει, αδικήσει παντοιοτρόπως. Σκατά στον τάφο του. «Ο νεκρός δεδικαίωται», αλλά όχι αμέσως…
