Το πιο ωραίο απ’ όσα είχε πει και ξεστομίσει, εν ώρα (σοβαράς – μη χέσω!) εργασίας, ένας πισωγλέντης, αλλά απολύτως τίμιος, ηθικός και προσεκτικός στη δουλειά του υπάλληλος Πολεοδομίας, που αργότερα μετατέθηκε σε Εφορεία, για να καταλήξει στην Υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων να αρχειοθετεί κρανία, κνημίδες και ωλένες στο Οστεοφυλάκιο του Πρώτου Νεκροταφείου, γιατί αυτός δε συμμετείχε βλέπεις σε συμμορίες, σε λαμογιές κι άλλες κακοποιές κι ατιμώρητες πράξεις, δεν έπαιρνε μίζες κι έκανε ότι δεν καταλάβαινε όταν οι καλοί και ηθικοί του συνάδελφοι, ανώτεροι κι ομοιόβαθμοι, τον προέτρεπαν να παρανομήσει.
Αυτός αντιστεκόταν πάντα σθεναρά κι απαντούσε πάντα με το κάτωθι ρητό που έμεινε στην Ιστορία. Μέχρι και στην ταφόπλακά του πάνω το έγραψαν οι άσπονδοι συνάδελφοι για να τον εκδικηθούν που τους χάλαγε τις δουλειές με την ανόητη, παλιομοδίτικη, αναχρονιστική κι ανήκουστη τιμιότητά του: «Εγώ τον κώλο μου τον έχω καθαρό στην κοινωνία!», δήλωνε και ξαναδήλωνε ο ατυχήσας, αδικημένος, αγνοημένος και παραπεταμένος. Και, πράγματι, έτσι ήτο. «Τω όντι», διαβεβαίωσε ο δερματολόγος-αφροδισιολόγος που τον εξέτασε όταν ένας πολλά βαρύς και σκατοπρώχτης προϊστάμενός του τον κατηγόρησε ότι του κόλλησε σύφιλη, κονδυλώματα και …αιμορροΐδες!!!
Ο καλός μας γιατρός διεβεβαίωσε τους πάντες ότι η κατασυκοφαντηθείς υπάλληλος ήτο όχι μόνον καθαρός, «πεντακάθαρος σου λέω!» αλλά ήτο και …παρθένος (το ζώδιο).
Είτε όμως τον είχε πάρει είτε δεν τον είχε πάρει ο αναξιοπαθής ένα ήταν το σίγουρο: ότι τόσον το μέτωπο όσο και τον πρωκτό του, τα είχε αμφότερα καθαρά στην κοινωνία κι ο καθένας μπορούσε να τα ελέγξει για να επιβεβαιώσει του λόγου του αληθές.
Έτσι απέμεινε το πλέον αλλόκοτο επιτύμβιον επίγραμμα εις το πρώτο νεκροταφείον, τοιούτον τι:
«Εγώ τον κώλο μου τον έχω καθαρό στην κοινωνία!». Ας ήταν κι άλλοι το ίδιο αθυρόστομοι, αλλά και αριστοφανικά ποιητικοί, αμόλυντα ηθικοί στην ταλαίπωρη, καταβασανισμένη χώρα μας! Αυτό έχω εγώ μόνο να πω και να σας μολογήσω.
