Οργισμένο ευθυμογράφημα από τον Κωνσταντίνο Μπούρα
Λοιπόν γελάω πάρα πολύ με τα νεοελληνικά ήθη και έθιμα στα λογοτεχνικά μας πράγματα.
Κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να με φιμώσει γιατί λέω ευθαρσώς και με παρρησίαν την αλήθεια (όπως εγώ την κατανοώ και την αντιλαμβάνομαι) εκφράζοντας τη γνώμη μου με γνώση, επάρκεια, κριτικό πνεύμα και αγάπη για κάθε πνευματικό εργάτη που αναλίσκει τη ζωούλα του σε έναν άχαρο κι αδόκιμο πολλές φορές αγώνα με την Ποίηση… κάθε φορά λοιπόν λυπούμαι και θλίβομαι, οργίζομαι κι επαναστατώ (από το επί+ανά+ίστημι για τους αγγλοτραφείς με τα φτωχά – έως ανύπαρκτα – ελληνικά τους)… κάθε φορά λοιπόν οικτίρω αυτή τη χώρα που γέννησε τις έννοιες της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Ισονομίας… αλλά βρέθηκε να είναι (ακόμα) μια οθωμανική επαρχιούλα με διαφόρους …αγάδες, κοτζαμπάσηδες και «φαιά φορούντες» να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και να καταλαμβάνουν θώκους με εξουσία προκειμένου να παχύνουν την …έδρα τους…. Μια θλιβερή πολιτισμική επαρχία της Μέσης Ανατολής είμαστε, κάπου μεταξύ Ασίας κι Ευρώπης, στο απροσδιόριστο διάστημα της αυθαιρεσίας, στο έλεγχο κάθε λογής μαφίας, με τους παρανομούντες να αποκτούν τη συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού που περνάει πάντα με κόκκινο, νομίζει πως οι δρόμοι φτιάχτηκαν για δική του, αποκλειστικά ατομική χρήση, που θεωρεί την Αυτού Υψηλότητα, τον εαυτό Του ανώτερο από κάθε αρχή κι εξουσία, που είναι όλοι ξερόλες κι ανερμάτιστοι…
Σαν τις μύγες: εκείνες έχουν …κ@λο, εμείς, ο κάθε νεοέλληνας, έγκυρη, έγκριτη κι ακλόνητη άποψη (Και θέση, βεβαίως) για όλα… Μετά υπάρχει και το ρουσφέτι, το μπαχτσίς, το ρεγάλο, οι αλλοξο-γραφιές, οι παντοειδείς «εξυπηρετήσεις»: δώσμου να σου δώσω και λαδώνοντας πας στην …Πόλη!!!
Ή αλλιώς «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κ@λους!!!». Αμ πως; Άντε μετά εσύ, με το σταυρό στο χέρι, να θελήσεις να «μοιράσεις δυο γαϊδουριών άχυρα», να βάλεις τάξη στο Χάος και να αρθρώσεις κάποιον κριτικό λόγο αξιολογικού τύπου, σύμφωνα με τα δεδομένα της τέχνης και της εμπειρίας και βασιζόμενος κυρίως στην επιστημονική σου κατάρτιση (επικυρωμένη και πιστοποιημένη από εκπαιδευτικά ιδρύματα …του εξωτερικού).
Φυσικά και θα σε φάνε ζωντανό. Με τα ρούχα.
Όπως στην περίπτωση του ταλαίπωρου φυλακισμένου που είδεν το Φως και θέλησε να το μεταλαμπαδεύσει στους συγκρατουμένους του στο πλατωνικό «Σπήλαιο τών Ιδεών». Αχ, κακόμοιρε Σωκράτη, γιατί να γεννηθείς στην πιο ηλιόλουστη χώρα του κόσμου με τα πιο σκοτεινά μυαλά που απεργάζονται το κακό των αγνών ανθρώπων;
Ρητορικό το ερώτημα φυσικά.
Λοιπόν, με πήρε χθες γνωστός διαπλεκόμενος (υπέργηρος τώρα) παράγοντας των λογοτεχνικών μας πραγμάτων (από αυτούς που μοίρασαν βραβεία στον εαυτό τους και στην παρέα τους) να μου καταγγείλει – δήθεν – έναν νεώτερο «αντικαταστάτη» του στη Διαπλοκή, ιδίου φυράματος βεβαίως, ότι τάχα πρόκειται να πάρει διεθνείς διακρίσεις και περγαμηνές γιατί κατάφερε – εκμεταλλευόμενος μια θέση εξουσίας που προσωρινώς διαθέτει – να λαδώσει τους ξένους (τους «κουτόφραγκους») μοιράζοντάς του κρατικά παράσημα-τσιγκάκια (με δαπάνες φυσικά … του ελληνικού λαού).
Και μπορεί βεβαίως να τα αποσπάσει τα διεθνή βραβεία ο επιτήδειος αυτός, ήδη έχει κλέψει μία διεθνή διάκριση γιατί πρόεδρος στην «σεβαστή» Επιτροπή ήταν ένας από εκείνους που αρθρογραφούσε χαριστικώς στο λογοτεχνικό περιοδικό που διηύθυνε τότε ο (κατά συρροήν, καθ’ έξιν, κατ’ επάγγελμα) ανύπαρκτος και μέτριος «βραβευθείς» λογοτέχνης, που έχει «υψηλές βλέψεις» νομίζοντας πως ακόμα και το βραβείο Νόμπελ θα βάλει στο βρακί του (εξοντώνοντας φυσικά οποιονδήποτε άξιον κάνει το μοιραίο λάθος να βρεθεί στο δρόμο του). Και καλά μέχρι εδώ… Αυτά «συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες»… Όμως εμάς γιατί μας νοιάζουν;
Γιατί κάτι τέτοιοι άνθρωποι περνάν τη μέρα στα τηλέφωνα και στο «γλείψε-γλείψε το κοπέλι κάνει την …κυρά-Εξουσία και θέλει!!!»… όλοι λίγο-πολύ είναι ευάλωτοι στην κολακεία… μετά παίρνουν θέσεις και οφίτσια, κατέχουν έδρες, ισόβιες καμιά φορά ή προσωρινές (για να τις κληροδοτήσουν στους παρακοιμώμενους και στους ομοίους τους)… και μετά επιδίδονται στο ευγενές άθλημα του αποκεφαλισμού των αξίων… «Ό,τι προεξέχει κόβεται» και «να πεθάνει η (γαλακτοφόρος) κατσίκα του γείτονα για να μην μας θυμίζει τη στέρφα τη δικιά μας».
Κάτι τέτοια, λοιπόν, μου έλεγε ο χθεσινός συνομιλητής μου, που πήρε – τάχα – το μέρος μου στη «Συνωμοσία σιωπής» που εξυφαίνεται εναντίον μου: «Προσπαθούν να σε φιμώσουν!», με προειδοποίησε πατρικώ τω τρόπω». «Δεν μπορούν!», του απάντησα …καλαματιανώς (από την Καλαμάτα). «Δεν μπορούν, γιατί εγώ ξέρω να γράφω και τα γραπτά μου τα αγαπούν οι άνθρωποι που έχουν λίγο νιονιό στο κεφάλι τους. Όσο για τους άλλους, εκείνους που νομίζουν ότι με ένα βραβειάκι στο βιογραφικό τους τα κείμενά τους θα γίνουν καλύτερα κι ευανάγνωστα (τίποτα δεν καταλαβαίνεις – ούτε καν οι ίδιοι οι συν-ραφείς τους δεν μπορούν να σου εξηγήσουν το …μυστήριο)… όσο για εκείνους τους επιτήδειους, ένα έχω να σου πω για να τους το μεταφέρεις, αγαπητέ λυκό-φιλε: τα σκ@τ@ όσο κι αν τα παρφουμάρεις …λουλούδια ΔΕΝ γίνονται!!! Και τα ποιήματα των καπάτσων εκείνων ατάλαντων καλύτερα δεν θα γίνουν με δυο-τρεις ταινίες υπόπτων επιβραβεύσεων. Αλλά επειδή, είμαι σίγουρος ότι δεν θα τους τα μεταφέρεις – από φόβο μην τα θεωρήσουν δικές σου κακοήθειες – γι’ αυτό κι εγώ τα γράφω εδώ, μπας και τα διαβάσει κανένας άνθρωπος που ξέρει πρόσωπα και πράγματα, που αμέσως θα καταλάβει ποιους εννοώ!!!».
Αυτά για την ώρα.
Θα επανέλθω δριμύτερος μετά τα …90 μου χρόνια. Αφού γιορτάσω τα ενενηκοστά μου γενέθλια θα δημοσιεύσω αυτά μου τα κείμενα με ονόματα κι αριθμούς, στοιχεία και στατιστικές αντιπαραβολές, αποδείξεις κι ενδείξεις.
Όχι γιατί θα γίνει κάτι… «σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου (όταν έχει πέσει ολάκερος μέσα στο πηγάδι»).
Όχι, έτσι για την Ιστορία, ρε γαμώτο. Για την Α-λήθεια, για την Ελευθερία, για την Ομορφιά, για την Αρχοντιά, για την αξιοπρέπεια, για την τόλμη να είσαι ο εαυτός σου και να μη σε νοιάζει αν δεν προσκυνήσεις, αν δεν φιλήσεις κ@λους και κατουρημένα σώβρακα. Τα είπα και ξανάσανα.
Τώρα μπορώ να ξαναβρώ τη συνηθισμένη φιλάνθρωπη και νηφάλια αναπνοή μου. Αυτό είναι το κακό που μας κάνουν κάτι τέτοια πρωτό-ζωα, αμοιβάδες της Λογοτεχνίας: «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» και «μας παίρνει όλους η μπάλα» εκόντες-άκοντες.
Γιατί κάτι τέτοια μοχθηρά θηρία έχουν απομακρύνει τον κόσμο από την Ποίηση και το κοινό μας οικτίρει όλους μαζί νομίζοντας (και με το δίκιο του) πως είμαστε απαξάπαντες αυτιστικοί, παραδόπιστοι, δουλικοί, εξουσιολάγνοι, σαδομαζοχιστές, δυστυχισμένοι εν τέλει, που βγάλαμε τη ζωή μας στο σφυρί, γιατί δεν έχουμε ταλέντο… ούτε καν για να ζήσουμε!!! Θλιβερή η διαπίστωση, μα τόσο αληθινή. Δυστυχώς.
Ο Φρόϋντ έγραψε ένα δοκίμιο για εκείνους που «πετυχαίνουν αποτυγχάνοντας» κι ο Καρυωτάκης για τους «Ποιητές που άδοξοι είναι».
Εγώ θα γράψω κάποτε έναν λίβελλο για τις πολυβραβευμένες «νούλες» που επέπεσαν στη νεοελληνική μας λογοτεχνία ως χολέρα και πανούκλα αποψιλώνοντας κι ισοπεδώνοντας τα πάντα.
Μήτε οι φυσικές καταστροφές δεν έχουν τόση δύναμη και τόσο διαρκείς, δυσμενείς επιπτώσεις!!!
Γι’ αυτό, ας γράφει επιτέλους κάποιος την Αλήθεια. Ας αρθρωθεί πραγματικός κριτικός λόγος σε μια χώρα που όλοι αλληλολιβανίζονται γιατί είναι τόσο μα τόσο ανεπανάληπτα και μοναδικά σπουδαίοι.
Εμετοί και ξεράσματα! Αυτό είναι. Οι περισσότεροι.
Η συντριπτική πλειοψηφία των επωνύμων, που ανήκουν σε όλες τις λογοτεχνικές εταιρείες και σωματεία, τρέχουν περιχαρείς να καταψηφίσουν τα υποψήφια μέλη κι όσους είναι εκτός κυκλώματος, φυσικά…
Γιατί αυτοί «χαλάνε την πιάτσα», απαιτούν αξιοκρατία, επιμένουν να μπουν κανόνες στο παιχνίδι και να μην είναι πάντα «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει» (κριτής και κρινόμενος …εναλλάξ). Υπάρχουν δύο πασίγνωστε κυρίες που αρθρογραφούν στο ίδιο έντυπο ανακηρύσσοντας η μία την άλλη «μεγάλη», όχι την ίδια Κυριακή βεβαίως, ούτε στην ίδια σελίδα, αλλά ο καλός ερευνητής αρκεί να ψάξει λίγο στην ηλεκτρονική βάση της biblionet κάτω από τους τίτλους των ποιητικών συλλογών της τελευταίας δεκαετίας – εκεί θα βγάλει πολύτιμα και σημαντικά συμπεράσματα, ευτυχώς που τα γραπτά μένουν: scripta manet!!!
Κι η βλακεία επίσης… καταγράφεται. Βρε, που θα μου πάτε;
Θα σας κάνω ρεζίλι στην Αιωνιότητα που βαλθήκατε να εξοντώσετε όποιον ψηλώνει περισσότερο από την σκυμμένη, προσκυνημένη αλαζονεία σας.
Κωνσταντίνος Μπούρας
