Ακόμα μια χαριτωμένη μέρα στο γραφείο, με τις ψιλοσυμπάθειες, τα χοντρομίση, τις αντιπαλότητες (φθόνος-κακία-μισαλλοδοξία), τους ρατσισμούς και τις αντιπαραθέσεις για την …κατάληψη θέσεων, που στέλνουν μιαν ώρα αρχύτερα τους ενοίκους τους στον τάφο.
Εκεί λοιπόν, στον πρωινό καφέ, κάπου μεταξύ τυρού κι αχλάδου, λέει ο Ένας, αυτός που ακούει πολιτικές εκπομπές στη διαπασών πρωί-πρωί (και μέχρι το μεσημέρι), λες κι είναι στη στάνη του πατέρα του στα Ζαγοροχώρια της Πίνδου: «Δεν ξέρεις τι έπαθα σήμερα Κλεοπάτρα!» (η Κλεοπάτρα είναι η κρυφο-φανερή ερωμένη του – παντρεμένοι κι οι δυο). «Τι;», τσιμπάει αυτή κι αλαφιάζεται, υποψιαζομένη-τα φίδια πάντα τη ζώνουν (ο νους της πάντα πάει στο χειρότερο, ούτως ή άλλως) ότι της τον έχει φάει κάποια άλλη κι ότι αυτός άδειασε τα ζουμιά του αλλού, προτού πάει στη δουλειά. «Πήγα, με την τσίμπλα στο μάτι, στο 24 ώρες-καφέ-σάντουιτς-τυρόπιττα-πορτοκαλάδες, παρήγγειλα τον γνωστό καφέ κι όταν έβγαλα να πληρώσω, τι νομίζετε ότι μου λέει ο υπάλληλος;». «Τι;» ερώτησαν όλοι με κομμένη αναπνοή. Μετά έλεγαν ο ένας στον άλλον: «πιάσε κόκκινο!» και μετά όλοι γέλασαν γιατί κάποιος έπιασε τα αχαμνά του. «Εκεί το έχεις το κόκκινο εσύ;», τον ρώτησε η πλέον ξεδιάντροπη, η παχουλή,
η χαδιάρα, η γατούλα του ορόφου, η Κλεονίκη. «Ναι», απάντησε κομπάζοντας εκείνος (γνωστός μικρο-τσούτσουνος – απ’ ό,τι λένε οι κακές γλώσσες, και οι κακές γλώσσες πάντα κάτι παραπάνω ξέρουν από τις καλές κι αγαθιάρες …γλώσσες-κλώσσες)… «ναι, έχουν πάρει φωτιά από την πολλή τη χρήση», επέμεινεν ο επιδειξίας εκείνος.
«Ίσα, ρε», τον πυροβόλησε ένας άλλος (ανταγωνιστικό αρσενικοθήλυκο και πηδηχτούλης), «κατούρα και λίγο».
Όλοι κοίταξαν αμήχανα, η ατμόσφαιρα μύριζε καυγά, το πράγμα άρχισε να χοντραίνει.
Την κατάσταση έσωσε – όπως πάντα – η καλόβολη και πάντα πρόθυμη για όλα αδελφή …νοσοκόμος (που λέει ο λόγος) του ορόφου, χαριεντιζόμενη: «Μα δεν τον αφήσαμε τον βοσκό – με το παρντόν – τον άνθρωπο να ολοκληρώσει… Τι έγινε στο πρωινό το καφενείο;». «Αααα, ναι, ο υπάλληλος λοιπόν με ενημέρωσε δεόντως ότι δεν μπορώ να πληρώσω, γιατί σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα του Καφέ κι είναι όλα κερασμένα από το αφεντικό». «Σώπα ρε!!!», έκαναν όλοι έκπληκτοι κι αποφάσισαν να σταματήσουν φεύγοντας σε αυτό το διανυκτερεύον καφέ και να πίνουν καφέ ζουμιά μέχρι πρωίας, της επομένης ημέρας. Μόνον η αδελφή είχε κέφια και σκεφτότανε τις δικές της …στοματικές απολαύσεις (κομμένες λόγω aids): «Εμένα να με ειδοποιήσετε όταν έρχεται η Παγκόσμια Ημέρα …Προφυλακτικού». Γέλασαν όλοι τρανταχτά, κρυφο-κοροϊδεύοντάς την, την αθεόφοβη.
Μετά έπιασαν την κουβέντα με τα όνειρα. «Τι είναι όταν δει ο άντρας σου στον ύπνο ότι τον ξυρίζουνε κι ότι συνεχίζει το όνειρο κι αφού ξυπνήσει;». «Κόβεις τα ξενοπηδήματα εκείνη την ημέρα», της απαντάει η άλλη κακεντρεχώς. «Μόνον εκείνην την ημέραν;» ερωτάει η …απορώσα, με καταγωγήν από την νήσον Κύπρον.
«Εγώ ήδη ότι φιλούσα τον πεθερό μου που έχει πεθάνει χρόνια. Τι είναι;» ερωτά ένας τρίτος. «Ότι πρώτα ερωτεύτηκες τον πεθερό και μετά παντρεύτηκες την κόρη του», απαντάει ευθαρσώς η αδελφή κι όλοι τη μουντζώνουν, επανερχόμενοι στην κανονικότητα της γραφικής τους δουλειάς, με τη συνήθη βαβούρα και τα αναβράζοντα δισκία για τον πονοκέφαλο. Ο βοσκός παίρνει κρυφά βιάγκρα και ξεμοναχιάζει την προϊσταμένη στο τυφλό Αρχείο. Έχει μια ειδικότητα στις γυναίκες με εξουσία. Είναι εξουσιόδουλος, εξουσιομανής και υπόδουλος. Όλο και κάτι γλείφει όμως από το …μέλι. Αυτές που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, όλο και κάποια φλουδίτσα θα του πετάξουν για να τη …γλείψει, γιατί μετά την αφαίρεση του …προστάτη, τίποτα. «Ενθάδε κείται», γράφει στα σώβρακά του. Και η σύζυγος είναι πανευτυχής. «Ο νεκρός δεδικαίωται».
Γι’ αυτό κι εκείνος το γύρισε το …φύλο.
Γι’ αυτό είδε και να φιλάει τον πεθερό του τον πεθαμένο. Φτου, φτου! Έξω από ‘δώ! Ουστ! Πιφ. Κολάστηκα πάλι σήμερα, ο ευθυμογράφος! Αμάν πια, επάγγελμα κι αυτό που διάλεξα. Να ξεμπροστιάζω τους άλλους και να βγάζω τα άπλυτα στη φόρα (των άλλων, αλλά και τα δικά μου – αλλά πού να προλάβω να αποκτήσω ο κακομοίρης δικά μου άπλυτα, όταν ξημεροβραδιάζομαι ακούγοντας τα …πάθη των άλλων; Τέλος πάντων.
Στην επομένη ζωή μου θα γίνω ιερά αγελάδα να μασουλάω χορτάρι σε κοιλάδα της Ινδίας, να με στολίζουν με λουλούδια και να παρελαύνω με τους ελέφαντες… Όνειρον Οκτωβριανής νυκτός, και δεν έχει καν πανσέληνο.
Πιάνει η προηγούμενη ….σαράντα μέρες μετά. Ουφ! Ήρθα και δίψασα ο άτιμος, σα σκυλί εγκαταλελειμμένο στη Σαχάρα. Φέρτε μου άφθονο τσάι, λιποδιαλυτικό, να χωνέψω την πίτσα-γίγας που καταβρόχθισα, κι οχτώ σκορδόψωμα-προσφορά του καταστήματος. Κι ας είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Καφέ σήμερα.
Ειδοποιήστε με όταν εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Πίτσας!
Καλό μήνα!!! – ετεροχρονισμένα, δεν ξέρω πότε θα δημοσιευτεί – οι ευχές πάντα πιάνουν).
