Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε από ομάδα διανοουμένων οι οποίοι προσπαθώντας στην Εποχή της Δικτατορίας να επιτεθούν στα θεωρούμενα εμπορικά και εφησυχασμένα τραγούδια, έφθασαν στο σημείο να απαξιώνουν και τα διαμάντια.
Σύμφωνα με τη λογική του παραδείγματος
1.η νοικοκυρά είναι μικροαστή
Με τον χρόνο πάντως, οι απόψεις αυτές ξεπεράστηκαν και σήμερα οι περισσότεροι τείνουν να συμφωνήσουν ότι οι ιδέες του ροκ δεν μπαίνουν σε μαζική καταχώρηση. Οι συμμετέχοντες, έχουν όχι μόνον διαφορετικές αλλά συχνά και αντικρουόμενες ιδεολογίες. Και αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά του φαινομένου: η μεγάλη συνάντηση των διαφορετικών. Το αδιάτακτο όμως της φύσης του, συγκέντρωσε τα πυρά όλων των διατεταγμένων. Το ροκ δέχθηκε από παντού σχεδόν επιθέσεις. Η παλαιοκομματική δεξιά, το χαρακτήρισε αλητεία και το χτύπησε με τους σκληρότερους αστυνομικούς τρόπους. Η αριστερά, το αποκήρυξε σαν «αντιδραστικό προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος» και «Αμερικάνικο τρόπο ζωής». Η νοοτροπία αυτή που στέρησε από την αριστερά αρκετά φωτεινά μυαλά, σήμερα έχει παραμεριστεί και έμειναν μόνον οι πικρές αναμνήσεις των διαγραφών που δεν πλήγωσαν μόνον τους διαγραφέντες αλλά και τους αμείλικτους κομματικούς Ιαβέρηδες. Γιατί, όλοι αυτοί που διέγραφαν με μια μονοκονδυλιά τον κοινωνικό ρόλο του φαινομένου, διέγραφαν μαζί και τις δικές τους πολυτιμότερες ευαισθησίες.
