Το νησί Σαχαλίνη στην Άπω Ανατολή έχει πολύ περισσότερα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, για τα οποία έχει γίνει γνωστό. Η παρθένα φύση του, η μοναδική του ιστορία και ο πολυεθνικός πληθυσμός του, είναι ο πραγματικός πλούτος του.
Το νησί μήκους 948 χιλιομέτρων -από Βορρά προς Νότο- που ήταν ανέκαθεν γνωστό στη Ρωσία ως «κάτεργο εξορίας», άρχισε να γίνεται γνωστό και στο εξωτερικό, όταν στο τέλος του ‘90 ανακαλύφθηκαν μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Μάλιστα, πολλοί στη Μόσχα, η οποία απέχει εννέα ώρες πτήσης μακριά, το αποκαλούσαν «ο βράχος με πετρέλαιο και ψάρια». Η ανακάλυψη πάντως, μεταμόρφωσε τη νήσο σε ένα σύγχρονο και διεθνές κέντρο με τις καλύτερες υποδομές σε όλη την περιοχή. Ετσι, κορυφαίοι «παίκτες» στον τομέα της ενέργειας διεθνώς, περιλαμβανομένων των εταιρειών Exxon-Mobil, Shell, BP, καθώς και αρκετές ιαπωνικές εταιρείες, δημιούργησαν υποκαταστήματα στο νησί.
Το νησί με τις χιλιάδες λίμνες
Ωστόσο, αν και έχει μετατραπεί σε πόλο έλξης για οικονομικούς λόγους, η πραγματική γοητεία του βρίσκεται στην εκπληκτική του φύση, στην πανέμορφη ακτογραμμή του, τα παρθένα δάση, τα πανύψηλα βουνά και τα ηφαίστεια στις κοντινές νήσους Κουρίλες. Πέρα από την εκτεταμένη ακτογραμμή του, το νησί έχει 16.000 λίμνες, συμπεριλαμβανομένης της λίμνης Τουνάιτσα, που απέχει 30 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού Γιούζνο- Σακαλίνσκ. Η Τουνάιτσα που περιβάλλεται από βουνά και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα του Οκχότσκ, όταν παγώνει το χειμώνα μετατρέπεται σε ένα εκπληκτικό θέαμα. Εκεί, στην παγωμένη επιφάνειά της, πραγματικό «παγοδρόμιο», μαζεύεται μεγάλος αριθμός κατοίκων του νησιού, για ψάρεμα κάτω από τον πάγο. Να σημειωθεί πως οι θερμοκρασίες το χειμώνα πέφτουν στους -40 βαθμούς Κελσίου, αλλά το ψάρεμα στις παγωμένες λίμνες και τη θάλασσα είναι το αγαπημένο χόμπι των κατοίκων της Σαχαλίνης.
Στο νότιο μέρος του νησιού βρίσκονται κάμποσες λίμνες και λιμνοθάλασσες, δημοφιλείς στους ψαράδες. Μεταξύ αυτών είναι η λιμνοθάλασσα Μπούσε, ξακουστή για τα νοστιμότατα χτένια της. Η Μπούσε απέχει μία ώρα με το αυτοκίνητο από το μεγαλύτερο εργοστάσιο υγροποίησης φυσικού αερίου στον κόσμο, που λειτουργεί η Gazprom. Όταν λιώσουν τα χιόνια, στα τέλη Απριλίου, στη Νότια Σαχαλίνη μια σειρά λίμνες -γνωστές ως ζεστές λίμνες- προσφέρονται για κατασκήνωση και κολύμπι.
Περιπέτεια στη φύση
Σε κάθε περίπτωση, σε όσους αρέσει η περιπέτεια θα πρέπει να κατευθυνθούν προς τον Βορρά του νησιού, όπου υπάρχουν περίπου 10 λίμνες σε μεγάλο υψόμετρο. Η λίμνη Μοχόβοε στο βουνό Σπάμπεργκ, είναι πιθανώς μία από τις μεγαλύτερες απομονωμένες λίμνες της Ασίας. Τρεις μέρες απαιτούνται για να γυρίσει κάποιος τη λίμνη, η οποία διαθέτει τόσο «μεγάλη» ποικιλία ψαριών που χωράνε όλα μέσα σε ένα και μόνο ενυδρείο (!).
Ένα ψάρι με κόκκινες βούλες, γνωστό με την τοπική ονομασία Μαλμα, είναι πολύ δύσκολο να πιαστεί, αλλά όπως λένε πολλοί τυχεροί ψαράδες, είναι νοστιμότερο από όλα τα είδη σολομού που έρχονται κάθε χρόνο στα ποτάμια της Σαχαλίνης για την ωοτοκία. Για όσους θέλουν να γνωρίσουν την ομορφιά του βουνού Σπάμπεργκ, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το ταξίδι των τριών ημερών για να φτάσουν εκεί, μπορούν να το κάνουν με ελικόπτερο.
Η Σαχαλίνη είναι διάσημη για τα θαλασσινά της, και το καλοκαίρι οι λάτρεις της αλιείας δοκιμάζουν τις ικανότητές τους στο ψάρεμα του κόκκινου σολομού και του σολομού του Βόρειου Ειρηνικού Ωκεανού, ο οποίοι επιστρέφουν στους ποταμούς του νησιού. Ο ποταμός Ταμπόβκα στα νοτιοανατολικά του νησιού, είναι ένα ιδανικό μέρος για να παρακολουθήσει κανείς την επιστροφή του σολομού στα κύματα.
Έχουν ακουστεί πολλές ιστορίες για τις μεγάλες καφέ αρκούδες που επιτίθενται σε κατασκηνωτές, αλλά αυτό είναι πιθανό να συμβεί μόνον τους πρώτους μήνες της Άνοιξης. Τότε που οι πεινασμένες αρκούδες της Σαχαλίνης ξυπνούν από την χειμερία νάρκη. Ένα ακόμη στερεότυπο που ακούγεται στη Μόσχα για τη Σαχαλίνη είναι ότι οι καφέ αρκούδες τριγυρνούν στους δρόμους των πόλεων του νησιού. Πέρα από μια-δυο ιστορίες στον τοπικό Τύπο για αρκούδες που εντοπίστηκαν να περπατούν στον διάδρομο του αεροδρομίου, στην πόλη δεν έχουν δει αρκούδες εκτός του Ζωολογικού Κήπου.
«Κλειστή» περιοχή για ξένους
Στα χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης η Σαχαλίνη ήταν αυστηρά απαγορευμένος προορισμός για τους ξένους, ενώ για τους πολίτες της χώρας απαιτούταν ειδική άδεια. Ωστόσο, η θέα προσώπων με διόλου σλαβικά χαρακτηριστικά δεν σοκάρει κανέναν στην τοπική κοινωνία, σε αντίθεση με άλλες περιοχές και πόλεις της Ρωσίας. Να σημειωθεί πως στο νησί υπάρχουν πολλοί Κορεάτες, τους οποίους έφεραν ως δουλοπάροικους στο νησί οι Ιάπωνες, όταν είχαν καταλάβει το νότιο τμήμα του. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν την Νότια Σαχαλίνη το 1945, οι Κορεάτες έμειναν στο νησί, η πλειοψηφία τους πήρε σοβιετική υπηκοότητα και ενσωματώθηκε πλήρως στην τοπική κοινωνία.
Το νησί επίσης, διαθέτει ένα μικρό πληθυσμό αυτοχθόνων, που χωρίζονται σε διάφορες φυλές. Κάθε μια από αυτές έχει τη δική της γλώσσα και τα δικά της μοναδικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Επί ΕΣΣΔ, το κράτος επέδειξε μια σχεδόν πατερναλιστική προστασία για τις φυλές. Δυστυχώς, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Πολιτεία αδιαφόρησε για την κουλτούρα τους. Όπως και να’χει, ένα πολύ επιτυχημένο πρόγραμμα που ξεκίνησε από την εταιρεία Shell, συνέβαλε ώστε να αφυπνιστεί το ενδιαφέρον για τους οικισμούς τους, και γενικότερα για τον πολιτισμό τους.
Με σήμα κατατεθέν, την πολυπολιτισμικότητα
Η πολυπολιτισμικότητα ήταν ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν της Γιούζνο-Σάχαλινσκ. Η πόλη η οποία ονομαζόταν Τογιοχάρα κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής, σήμερα διαθέτει μια μικρή συλλογή από κτίρια ρωσο-ιαπωνικής αρχιτεκτονικής. Η πρώην κατοικία του ιάπωνα κυβερνήτη της Τογιοχάρα αποτελεί σπάνιο δείγμα του «παντρέματος» διαφορετικών αρχιτεκτονικών στυλ. Ενας Ιάπωνας διπλωμάτης είπε ότι αν και το κτίριο θα φάνταζε στα μάτια ενός ξένου με ιαπωνικό παλάτι, τα ευρωπαϊκά στοιχεία είναι πολύ ευδιάκριτα. Μάλιστα, στην Ιαπωνία δεν υπάρχουν κτίρια αυτού του είδους. Να σημειωθεί πως ιαπωνικές κατασκευές είναι διάσπαρτες σε πολλές περιοχές του νότιου τμήματος του νησιού.
Ρωσία και Ιαπωνία ακόμα και σήμερα δεν έχουν υπογράψει συνθήκη Ειρήνης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, οι σχέσεις των δύο χωρών είναι εγκάρδιες και μάλιστα υπάρχει μια πολύ καλή ακτοπλοϊκή σύνδεση μεταξύ του Κόρσακοφ στη Νότια Σαχαλίνη και του Γουάκανάι στο ιαπωνικό νησί Χοκάιντο. Καθώς αυξάνεται το εμπόριο, η Σαχαλίνη έχει πλέον απευθείας αεροπορική σύνδεση με την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Κίνα. Κι ενώ υπάρχουν αρκετές πτήσεις από το νησί προς την ηπειρωτική Ρωσία, ένας πραγματικός φίλος της περιπέτειας θα μπορούσε να ταξιδέψει με πλοίο, για 12- 20 ώρες, και να διασχίσει τη Ρωσία με τις μακρές σιδηροδρομικές γραμμές, της Μπαικάλ-Αμούρ και του υπερσιβηρικού.
Comments are closed.